CosmografAlbum

Een boerenknecht gaat vroegtijdig dood en laat een jong gezin achter. Zijn vrouw richt daarop een vogelverschrikker op, als een soort van gedenkteken. De vogelverschrikker staat in weer en wind en mijmert over de wereld buiten zijn directe gezichtsveld.

Robin Armstrong kwam er achter dat zijn betovergrootvader ook een boerenknecht en jachtopziener was geweest, die onder mysterieuze omstandigheden dood in een sloot langs de weg werd gevonden. Deze elementen samen vormden de inspiratie voor Cosmograf’s nieuwe album “The Hay-Man Dreams”, dat nu binnen een jaar na “The Unreasonable Silence” uitkomt. Armstrong noemt het afgelopen jaar een ‘rollercoaster year’ met gezondheidsproblemen die mogelijk zijn fijne motoriek en dus ook zijn muziekspel zouden kunnen aantasten. Kennelijk heeft dit gegeven ook een impuls gevormd voor een release zo snel na “The Unreasonable Silence”.

Het is dan altijd spannend of een zo snelle release onder deze omstandigheden ten koste gaat van de kwaliteit van een album als geheel. Welnu, geachte proglezer, dat blijkt geenszins het geval: “The Hay-Man Dreams” overtreft zijn voorganger in ruime mate.

Op “The Hay-Man Dreams” vult Robin Armstrong als multi-instrumentalist de bezetting grotendeels zelf in met uitzondering van de drumpartijen die dit keer ingevuld worden door Kyle Fenton. Verder geeft Robin Armstrong bij de opname van dit album gehoor aan zijn voorliefde voor een ‘seventies sound’. Dat valt bij een eerste ‘blanco’ beluistering nauwelijks op en vormt voor mij het bewijs dat dit een geslaagde benadering blijkt. Het kon daarbij al haast niet uitblijven, dat “The Hay-Man Dreams” daarbij het eerste Cosmograf album is dat ook op vinyl wordt uitgebracht. De speelduur is daarbij geklokt op een keurige 44 minuten, zodat het keurig op één vinylschijf past.

Ook voor mensen zoals ik, die het geluidsdrager-tijdperk helemaal hebben afgesloten, biedt Robin Armstrong een plezierige optie: een directe ALAC download dat een beluistering via de huiskamer-installatie interessant maakt. De productie klinkt goed en zoals ik hem in mijn muziekbeleving graag hoor: kristalhelder, ruimtelijk, gedefinieerd, strak en mooi laag.

Deze elementen komen al direct tot volle wasdom in de openingstrack Tethered And Bound, dat donker en sfeervol met zware gitaar akkoorden wordt ingekleurd, vergezeld van toetsen, die doen denken aan Richard Barbieri in zijn Porcupine Tree periode.

De gitaarliefhebbers worden sowieso goed bediend op dit album: Melancholy Death Of A Gamekeeper bevat schitterend gitaarwerk en is mooi opgebouwd. Dat geldt ook voor Hay-Man, de langste track van een ruime twaalf minuten dat bovendien voor de nodige afwisseling zorgt met de  tempowisselingen en fraaie ‘female vocals’ door Rachael Hawnt. De viool op deze track geeft daarbij een beetje extra, zoals je dat bij Gazpacho ook wel aantreft.

Parel van het album is voor mij The Motorway. Een grommende Hammond met toetsen als laagje onder Armstrong’s hoge vocalen. Ook hier de nodige dynamiek: de akoestische partijen worden fraai afgewisseld met elektrische uitbarstingen die qua zeggingskracht doen denken aan Aspire, Achieve (terug te vinden op “The Man Left In Space”).

Robin Armstrong levert met “The Hay-Man Dreams” weer een prima album af met composities die de aandacht weten vast te houden en gitaarliefhebbers zullen plezieren. Het is tevens een groeibriljant; het heeft de kwaliteit te groeien bij elke luisterbeurt.

Clemens Leunisse