CourtAlbum

“Frost Of Watermelon” is een (kennelijke) lekkernij waarvoor je (hoe verrassend) watermeloen nodig hebt en daarnaast wat pure chocolade, meel, een kaneelstokje en naar smaak wat extra suiker. Voor de verdere bereiding (compleet met verhelderend fotomateriaal) verwijs ik naar het midden van het boekje van de gelijknamige cd van de Italiaanse band Court. Aangezien ik zelf geen liefhebber van meloen ben, heb ik het recept niet uitgeprobeerd. Het zou immers een weinig representatief oordeel over de creatie op zich opleveren.

Het recept is voor 15 euro te bestellen via de MySpace van de band. Dat mag wat duur lijken voor een enkel recept, maar bedenk ter relativering dat de meeste duurdere kookboeken voor de amateur nauwelijks praktisch uitvoerbare inhoud bevatten en slechts ter meerdere eer en glorie van de auteur ten overstaan van collega-koks dient. Interessanter dan dat is wellicht dat je er een gratis cd bij krijgt met liefst vijf kwartier progressieve rock en, rondom het recept, een alleraardigst ogend cd-boekje met de songteksten.

En zo eindigt de culinaire rubriek op Progwereld weer net zo plotseling als hij begon. Laten we de muziek van Court eens wat nader bestuderen. Iets wat direct opvalt, is het hoge organische gehalte van de muziek, veroorzaakt door een bonte stoet klassieke toets- en snaarinstrumenten (en niet te vergeten de fluit). Iets anders dat opvalt, is het stemgeluid van Paolo Lucchina. Dit kan niet anders dan als een ‘acquired taste’ omschreven worden. En aangezien Lucchina op twaalf van de vijftien nummers als zanger aanwezig is (twee andere songs zijn instrumentaal en op het akoestische Wet Of Sky neemt toetsenist Mosè Nodari de zang voor zijn rekening), heb ik hier persoonlijk wel wat geduld bij moeten opbrengen.

Nadat het geduld opgebracht is, moet ik erkennen dat “Frost Of Watermelon” op zich een afwisselend stuk muziek is, waarin regelmatig nummers mooi in elkaar overlopen en waarin het uitgebreide instrumentarium van de vijf bandleden en de drie gastmusici regelmatig onverwachte harmonieën (en bij vlagen muzikaal interessante disharmonieën oplevert). Daar staat tegenover dat de songs op zichzelf ook na herhaald luisteren niet echt willen beklijven. Het meandert allemaal wel aardig, maar ik heb nogal moeite er echt richting in te vinden. De vier laatste nummers vormen een epic van 24 minuten, maar ik vind er beslist niet meer samenhang in dan in de rest van de plaat. Bij vlagen word ik herinnerd aan Guy Manning, al ontbreekt de meligheid die deze Engelse singer-songwriter met enige regelmaat aan de dag legt.

Kortom: ik vind de vorm mooier dan de inhoud. Daar moet ik eerlijkheidshalve bij aantekenen dat mijn kennis van en (deels daardoor) affiniteit met Italiaanse prog beperkt is. Op de website van de band kan de liefhebber talrijke geluidsfragmenten van deze en eerdere platen uitproberen. Zelf hink ik nog steeds tussen het nadeel en het voordeel van de twijfel. Maar voor de echte liefhebber van de Italiaanse stroming is dat wellicht ook een weinig representatief oordeel over de creatie.

Casper Middelkamp