Crack The SkyAlbum

In vrijwel dezelfde bezetting als het voorgaande album “The Sale” uit 2007, wat een unicum mag worden genoemd binnen een band die nog wel eens van bezetting wisselt, komt Crack The Sky met “Machine”. Een album dat gaat over het einde van de Maya kalender op 21 december 2012, waarna machines het heft in handen nemen nadat we met zijn allen dood zijn. We zien Joey D’Amico weer terugkeren achter de drumkits na een afwezigheid van een paar albums. In tegenstelling tot wat de albumtitel doet vermoeden, lijkt de Crack The Sky-machine tot rust zijn gekomen in wat de boeken in zal gaan als een van de meest rustige die de groep tot nu toe heeft afgeleverd.

Zo zouden de twee minuten van Overture afkomstig kunnen zijn van een willekeurig Tangerine Dream album. Rustige akoestische gitaarklanken vormen de intro van Heaven met een gevoelig zingende Palumbo. In de verste verte doet de muziek niet denken aan de rauwe gitaar georiënteerde (prog)rock die we van de Amerikanen gewend zijn. Gaandeweg het nummer strooit Rick Witkowski eindelijk wat peper en zout door de muziek met zijn bluesy gitaarspel. Come Out kabbelt in een zelfde gemoedelijke sfeer verder. Zelden klonk de groep zo melodieus als het refrein in dit nummer, waarbij Witkoski ditmaal met een steelachtig gitaargeluid voor begeleiding zorgt.

Na deze ruime opwarmperiode komt de machine in Here It Comes Again op gang. Rauwe gitaarakkoorden, een swingend orgel en samenzang laten het vertrouwde geluid van de groep horen al klinken de zanglijnen en het refrein nog steeds vrij gepolijst. Het nummer eindigt met twee minuten durende gitaarjam van Witkowski met een op orgel rossende Glenn Workman. Zo mogen de fans het graag horen. In het midtempo Goodbye Mrs. Nature horen we duidelijke invloeden van Pink Floyd dankzij het gitaarspel en een als Roger Waters zingende John Palumbo. Join Up is een zalig nummer met een vette muzikale knipoog naar de bluesrock van ZZ Top. In Hyphen-American wordt de toenemende multiculturele Amerikaanse samenleving op de hak genomen en vragen de heren zich af waar al de Amerikaanse Amerikanen zijn gebleven. Hierbij hebben ze zich wellicht laten informeren door John Wayne met zijn versie in The Hyphen… Muzikaal gezien kent het nummer invloeden van Steely Dan. Op Go Johnny grijpt de groep terug naar goed in het gehoor liggende gitaarrock met een wederom gepolijst zingende Palumbo. In We’re All Dead ontvouwt zich na een lang opgebouwde intro het plot van het album waarin we niet weten dat we al lang dood zijn en machines het van ons hebben overgenomen. Het is vast daarom dat de laatste minuten door Witkowski maniakaal worden volgespeeld alsof zijn leven ervan afhangt.

“Machine” is een album dat goed laat horen dat Crack The Sky na 35 jaar nog steeds springlevend is. De teksten zijn nog steeds even scherp en vol van humor en de groep rockt nog steeds als de beste ondanks dat het allemaal in een wat lagere versnelling voorbij komt.

Hans Ravensbergen