CredoAlbum

Sommige mensen worden laat volwassen. Ik ben daar zeker één van, en het schijnt in deze tijd met name mannen te overkomen. Pas rond hun dertigste beseffen ze dat ze de ‘ratrace’ nu toch écht moeten aangaan, rond hun veertigste kijken ze wellicht al angstig achterom en sommigen kijken op hun vijftigste nog tegen de puinhopen van hun leven aan. Credo is hun band.

I don’t care the race is done

Met “Against Reason” brengen ze in hun ruim 20-jarige bestaan hun derde plaat uit, geplaagd door de tegenslagen die het leven kent. En wat voor een plaat. “Against Reason” druipt van emotie, zeggingskracht, melodie, kracht en vooral veel troost. Credo brengt neoprog van het zuiverste soort, het soort waar het vroegere SI-Music alleen maar van mocht dromen, het soort waar voornaamste concurrenten Arena en Pallas voor vrezen. Want wat een kwaliteit. “Against Reason” is zonder enige twijfel één van beste neoprog-platen van dit decennium.

De jarenlange ervaring van de gelouterde vijftigers laat hun ambacht en meesterschap stralen in onder meer Cardinal Sin, waar toetsenist Mike Varty allerlei spook-geluiden laat meeliften op de aanstekelijke melodie. Interessant is ook hoe de bas van Jim Murdoch zich daar als een slang doorheen worstelt. Interessant wordt het nummer als halverwege het tempo afneemt en Tim Birrell één van zijn vele, hemelbestormende gitaarsolo’s laat horen. Briljant wordt het nummer als de laatste drie minuten de ene neo-droom na de andere lijkt uit te komen.

Time tells us no answers

De stem van Mark Colton lijkt te zijn gemaakt voor neoprog. In Intimate Strangers lijkt hij niet zelden op Fish en de Marillion-invloeden zijn nooit ver weg. Ook op Insane, dat een aanklacht betreft tegen het geweld dat religie vaak met zich meebrengt, bijt hij zijn teksten haast de luisteraar toe, alsof het een lijfspreuk betreft. Toch maakt hij op mij het meeste indruk in het prachtig gezongen Reason To Live, waar hij zijn eigen echo toezingt.

The truth concealed so easily with rhetoric and lies

Het enige nadeel dat ik zou kunnen noemen aan “Against Reason” is dat het allemaal wel erg vol is. Hoewel het instrumentale Against Reason en het al genoemde rustige Reason To Live enige rust geven, is met name Conspiracy (MCF) een ware tour-de-force van thema’s, melodieën, solo’s en die typische neoprog-riedels waar Varty het patent van Clive Nolan lijkt te hebben afgepikt. Daarnaast kent het veel, veel tekst, en zingt Colton over zo’n beetje elk maatschappelijk, politiek en religieus onderwerp dat er te bedenken valt. Toch klinkt hij nergens echt prekerig, hoewel je in zijn teksten wel een diepe betrokkenheid over de maatschappij bespeurt.

They privatised my nation’s soul

Zoals het een waardige neoplaat betreft sluit “Against Reason” uiteraard af met een aansteker-ballad van jewelste, het lange Ghosts Of Yesterday, waarin Colton klaagt over het verlies aan hoop in deze maatschappij van uitsluiting en onverwachte discriminatie, met name van vijftigers. Je proeft in de teksten dat de leden van Credo het ook niet altijd gemakkelijk hebben in het Groot-Brittannië, waar het – anders dan de media je vaak willen doen geloven – het voor vele mensen bepaald niet voor de wind gaat. Het is een waardige afsluiter van een onbeschaamde neoprog-plaat.

Tegen alle verwachtingen in schaart Credo zich met “Against Reason” tot de absolute top van de symfonische rock. Hun devies geeft elke generatie troost. Leef nu, ondanks alles, je hebt tenslotte geen keuze. Nothing here can get any better.

Markwin Meeuws