Crescent Moon Album

Een tijdje geleden viel er een buitengewoon fraai pakketje op mijn deurmat. Het betrof hier het nieuwe album van het Gelderse Crescent Moon. En net als op de voorganger “The Lidless Room” is het de buitenkant die hier wat speciale aandacht verdient. Maar daar waar collega Dick nog een beetje mopperde op de verpakking van “The Lidless Room” is hier niets dan een groot compliment op zijn plaats. Het album komt in een liggend kartonnen boekwerk, ongeveer op A5 formaat. Ook hier zal de plaatsing in het cd meubel wat lastig worden, maar als het artwork zo fraai is, neem ik dat graag op de koop toe. Ook de binnenkant van het door Margot Peters verzorgde boekje is bijzonder mooi.

Crescent Moon kunnen we het beste zien als een soort van familie-studioband, met een eigen studio. Deze Woodshop Music Studio is door de grootvader van Frank en Eric in 1918(!) gestart. Hoe mooi is het dan dat latere generaties in deze studio nog steeds fraaie muziek kunnen creëren. Dat deze studio al lang in de familie is, is te merken. De productie is namelijk om door een ringetje te halen.

Over de ‘randzaken’ niets dan goeds dus. Hoe zit het dan met de muziek? Ook dat zit wel goed. Het eerste wat opvalt – en wat in vergelijking met “The Lidless Room” als een vooruitgang mag worden gezien – is het gebruik van echte drums. Hierdoor klinkt het allemaal net iets meer organisch en voller. “Dissonance” is een album dat volstaat met tamelijk rustige en sfeervolle prog. De fans van Pink Floyd, maar vooral van het solowerk van Roger Waters zullen hier zeker mee uit de voeten kunnen. Enkele van de nummers hier hadden zeker geen modderfiguur geslagen op het laatste album van de Pink Floyd-meester. Deze vergelijking wordt nog verder gesterkt door het feit dat de zang van Frank Peters zo nu en dan flink wat wegheeft van die van Waters.
Door het rustige karakter van de muziek zou het prima kunnen dienen als achtergrondmuziek in een gezelschap. Maar dit zou het album geen recht doen. Het is dan maar dan de vraag of de mooie arrangementen en het uitstekende spel goed tot hun recht zouden komen. Met name de twee jongeheren Peters verdienen hier speciale vermelding. Beiden verzorgen een flink deel van het instrumentarium op het album en met name hun spel op de verschillende blaasinstrumenten zorgt voor veel diversiteit en genietmomenten. Of het nu jazz is (What Do We Do Now?) of een mars (Crossroads), ze hebben het allemaal in de vingers. Het album klinkt zo sterk vanwege de som van de afzonderlijke delen, maar voor een muzikale uitspatting is hier en daar wel degelijk gezorgd. Hoofdverantwoordelijke hiervoor is opnieuw gitarist Chico Dommeck, die op “The Lidless Room” ook de sologitaar verzorgde. Ook de dames Leenders en Van Vuuren zijn opnieuw van de partij om achtergrondvocalen te verzorgen.

Deze plaat valt misschien niet echt te rubriceren als een conceptalbum, maar het bevat genoeg tekstuele bagage om van een onderliggende thematiek te bespreken. De algehele toestand in de wereld en de vertwijfeling tot waar dit gaat leiden, komt hier goed aan bod.

“Dissonance” is – opnieuw – een stuk vakwerk. De band heeft flink de tijd genomen voor de opnamen van dit album en dat is te merken. Omdat het hier een zuiver studioproject betreft moet de band het dus niet van live optredens hebben om hun muziek aan de man te brengen. Hier wordt bewust voor gekozen, maar dat neemt niet weg dat dit album een groot publiek verdient. Geef het een kans op de bandcamp pagina van de band.

Ralph Uffing