Cristiano Filippini's Flames Of HeavenAlbum

Kent u dat spreekwoord? Iedere metal zanger zingt zoals hij gebekt is. Met deze Italiaanse band verwachten we weer een vreemde vogel gespot te hebben. Mooi niet dus. Nog nooit is er door een Italiaan, in dit geval Marco Pastorino, zo keurig in het Engels gezongen.

Oké, de groepsnaam Cristiano Filippini’s Flames Of Heaven is dan wel weer een mond vol, dus dat je theatrale muziek mag verwachten is wel duidelijk. Normaliter klinkt metal muziek voor mij alsof geronnen bloed een stinkende wond moet verbergen. Gaandeweg het nummer wordt het helingsproces in gang gezet en als de vastgekoekte pleister er afgetrokken moet worden zijn de grunts en screams die daarop volgen dan een logisch vervolg. Niets van dit alles op het debuutalbum “The Force Within”.

We krijgen met dit album een mix voorgeschoteld aan power metal, hard rock afgewisseld met romantische ballades en eighties AOR. Dankzij de productionele inbreng van zoetsappige strijkers en pompeuze hoorns wordt er een symfonische tintje aan gegeven waardoor het vintage gevoel overheerst. Laat dat maar aan Meneer Filippini over. De man, waar de groepsnaam naar vernoemd is, is van huis uit namelijk een muzikant en componist uit de klassieke school. Zo heeft hij al een aantal klassieke (volledig instrumentale) albums op zijn naam staan, compleet met een volledig concert. Niets voor niets komt Cristiano Filippini dan ook uit Pesaro, de geboortestad van de klassieke componist Rossini. In zijn vrije tijd houdt Cristiano echter ook van een lekker potje beukende metal. En daarom trommelde hij een aantal muzikale vrienden op om een heavy metal album te maken en liet dit adequaat mixen en masteren in Finland door respectievelijk Matias Kupianen (Stratovarius) en Mika Jussila (Nightwish, Stratovarius, Avantasia).

Michele Vioni is de reden dat dit album boven komt drijven uit de diepe oceaan aan metal muziek die steeds meer vervuild raakt met bagger en plastic. Hij is bekend van zijn virtuoze gitaarsolo’s in het Vivaldi Metal Project (hier te zien op youtube). Dankzij zijn interpretatie van het klassieke “De Vier Jaargetijden” op elektrisch gitaar laat hij zien dat Vivaldi eigenlijk de metal gitarist van de 17^e eeuw had kunnen zijn.

Op het korte instrumentale openingsnummer en feitelijke album afsluiter Ab Angelis Defensa na scheren over het geheel genomen de rest van de catchy nummers op dit album voor mij tegen het randje van kitscherigheid aan. Met nummers zoals Lightning In The Night en The Angel And The Faith komen de ware componeerkwaliteiten even naar boven waar fans van Ayreon zich wel in kunnen vinden. Helaas wordt dit nummer onderbroken met de standaard tranentrekker Missing You, wat te vergelijken is met Carrie van Europe zodat je een indicatie hebt wat je gaat kopen met dit album. Krijg je daar geen genoeg van, kies dan voor de bonusversie, dan krijg je Missing You in een akoestische versie erbij.