Roversi, CristianoAlbum

Cristiano Roversi is de man achter twee van de mooiste moderne progalbums van de huidige eeuw: Moongarden’s “The Gates Of Omega” (2000) en “Round Midnight” (2004). Beide zijn albums die – hoewel duidelijk in de traditie van Genesis-beïnvloede symfonische rock – gelukkig laten horen dat het nog steeds mogelijk is om binnen het genre ook nog een fris en modern geluid te presenteren. Kortom: al met al reden genoeg om met de nodige interesse te gaan luisteren naar een solo-album van zijn hand.

“The Park” is naast Roversi’s solo-album ook de soundtrack behorende bij de natuurfilm “Un anno in Torbiera” van Franco Zaffanella waarin deze een jaar lang de natuur en het dierenleven in het natuurpark Torbiera (Marcaria) heeft gevolgd.

Hopelijk heeft dat een interessantere film opgeleverd dan de muziek die Roversi hiervoor heeft geschreven. Want wat we op dit album krijgen voorgeschoteld kan ik niet anders dan als bloedeloos karakteriseren. Hoewel Roversi van huis uit dus een bassist is, beroert hij op dit album voornamelijk de toetsen zoals hij dat tegenwoordig doet bij Moongarden. Het is goed te horen wie zijn grote inspiratiebron is, want het is die typische elektrische pianoklank van Tony Banks, ten tijde van “Duke”, die het album domineert. Dit alles gelardeerd met de nodige Mellotronklanken en synthesizerloopjes. De vier The Park delen zitten daar vol mee en zijn daarmee representatief voor een groot deel van het album. Het is allemaal erg liefjes maar het ontbreekt aan pakkende melodieën en het kabbelt mij allemaal net iets teveel. Het afsluitende Tripping, gezongen door The Watch zanger Simone Rossetti, kan daar ook niet veel aan veranderen.

En toch zijn er op dit album wel een aantal lichtpuntjes te vinden, want niet alles valt in de hierboven besproken categorie. Diegenen die Moongarden’s “The Gates Of Omega” goed kennen, weten dat op dat album de band een gedurfde mengvorm van symfo met de nodige ambientklanken liet horen en dat Roversi ook een zeer verdienstelijk bespeler van de Chapman Stick is. Op dit album is Stolen Title daarvan een schitterend voorbeeld. Hier laat Roversi horen dat hij misschien niet in virtuositeit, maar zeker wel in melodische inventiviteit in de schoenen van Stick grootmeester Sean Malone (Cynic, OSI, Gordian Knot) mag staan. Wind Rhymes en Stargazers zijn aangename stukken ambientmuziek gedomineerd door ijle (Stick)-klanken en zachte Mellotronstrijkers waarin even later ook nog koorklanken zich subtiel in het geluidsbeeld voegen. Heerlijk om op weg te drijven en het had wat mij betreft nog wel wat langer dan 3 minuten mogen duren. Summer Theme is een combinatie van de toetsengedomineerde klanken uit The Park met een melodie op fretloze bas. Juist die combinatie maakt dit stuk ook weer goed genietbaar.

Het zijn juist deze paar stukken die laten horen hoe mooi het album had kunnen worden als hij zich meer had gericht op de Chapman Stick en het bijzondere ambientgeluid dat hij weet neer te zetten in de aangehaalde vier korte stukken. Deze ruim 12 minuten bieden veel te weinig tegenwicht aan de rest (35 minuten) van het album. Een album dat misschien dan wel in de ogen van Cristiano Roversi zijn ‘finest and most inspired work’ mag bevatten, maar dat voor een groot deel niet laat horen waartoe deze zelfde artiest allemaal in staat is. Wat mij betreft een gemiste kans!

Christian Bekhuis