Het Duitse Cromwell wordt in 1993 opgericht en in 1997 volgt het debuutalbum “Burning Banners” waarna het 19 jaar stil blijft. Nu is de band opgepikt door het Duitse Progressive Promotion Records en is het tweede album een feit. Dit label heeft bewezen een uitstekende neus voor goede (neo)prog te hebben. Bijna alle bands uit hun stal halen een prima voldoende. Dus ik ben benieuwd.
De band maakt muziek die bij liefhebbers van bands Pallas, Jadis, No Name en Final Conflict in de smaak zal vallen, Typische neoprog met pakkende melodieën en met fijne solo’s op gitaar en toetsen. Ik heb even wat nummers van hun debuutalbum op Youtube beluisterd en op basis daar van kan ik stellen dat de band grote stappen in de goede richting heeft gezet. De productie is vele malen beter, de composities hebben meer body en de wiebelige zang van Anke Taeffner is vervangen door die van zanger Holger Weckbach die een stuk sterker uit de verf komt.
Opener Starlit Sands maakt meteen een vliegende start. De wijde toetsentapijten zijn erg prettig en de gitaarsolo’s overtuigen direct. Het thema van de gitaarsolo komt vaker in het nummer terug hetgeen het geheel nog sterker maakt. Black Confetti kent een mooie opbouw waarin de spanning goed wordt opgebouwd en vastgehouden. De toetsen van Wolfgang Taffner zijn hier een absolute smaakmaker. Met het instrumentale The Lights gaat het gas er af. De akoestische gitaar en de cellosamples klinken prachtig samen en doen je even alles om je heen vergeten.
En zo heeft elk nummer wel zijn eigen karakter en dat maakt dat dit een schijfje is geworden dat prima weg luistert. Elk nummer heeft wel een lekker toetsenthema en bevat uitstekende gitaarsolo’s. Ideaal voor tijdens een lange autorit of om lekker hard te draaien tijdens het klussen. Niet vernieuwend of hemelbestormend, wel lekker en ongecompliceerd.
Maarten Goossensen