CroneAlbum

Drie jaar uitkijken naar een album is lang. Drie jaar vol hooggespannen verwachtingen kan soms catastrofaal zijn voor de beleving tijdens een eerste luisterbeurt. Ook al heeft Crone een magistraal debuut neergezet in 2018. “Godspeed” was en is nog steeds mijn absolute nummer één van dat jaar en die cd heeft een mega impact achter gelaten…

In die drie jaar heeft de band de nodige ontwikkelingen ondergaan. Bandleider Phil Jonas is volledig gestopt met zijn voormalig broodheren Secrets Of The Moon en Embedded en heeft zich samen met medeoprichter Markus Renzenbrink volledig op Crone gestort. De toetsenist is vervangen, evenals de gitarist. Als sologitarist heeft Kevin Olasz zijn intrede gedaan en op toetsengebied heeft Christian Schmidt de band vervolgens weer compleet gemaakt. Als gastvocalist fungeert Kirsten Schumann, die de achtergrondzang voor haar rekening neemt. Bijna vanzelfsprekend is de band het label Prophecy Records uit Duitsland trouw gebleven. Net zoals zoveel bands en artiesten de maatschappij al jarenlang trouw blijven.

De hoes van het album is net als die van zijn voorgangers “Godspeed” en de ep “Gehenna” intrigerend en smaakvol. Het kan namelijk snel in een hedendaags interieur gepast worden. Je blijft er naar kijken. Zijn het bloemen, zijn het sluiers, doeken of zie je er zelfs maskers in?
De titel van het album “Gotta Light” is geïnspireerd op de memorabele achtste aflevering van David Lynch’ meesterwerk-tv-serie ‘Twin Peaks’.

Zanger Jonas en drummer Renzenbrink hebben veel van de succesfactoren van “Godspeed” meegenomen naar deze cd. De bluesy gitaar, de veelvuldige gitaarlijnen en een herkenbare melancholische Crone stijl zijn gebleven, dit keer regelmatig opgesierd met een piano. Zo nu en dan doet de muziek denken aan Marillion, maar zoek daar niet teveel achter. En toch, vooruitlopend op de beschrijving van enkele songs, Silent Song is typisch een track dat mij gevoelsmatig doet denken aan Marillion en zo zijn er meer momenten. Op andere momenten hoor je een band als Alice In Chains in de muziek terug. Met andere woorden: je kunt veel in de muziek van Crone vinden, het is maar hoe je voelsprieten gericht staan.

En toch zijn er ten opzichte van het debuut significante veranderingen in de composities te vinden. Vooral het tempo ligt aanzienlijk hoger op dit album. Als je “Godspeed” hebt geluisterd en afgesloten overheerst er een melancholisch en imponerend gevoel. Je voelt als het ware de impact van het thema ‘zelfdoding’ en de cd staat daardoor als een monument in de tijd. De term dark wave rock is volledig op zijn plek bij “Godspeed”. Dit album gaat minder zwaarmoedig met thema’s om en er is ruimte voor optimisme in de muziek waardoor je actiever ‘ontwaakt’ na een luistersessie. Bij het verlaten van de band door gitarist Pascal Heemann zijn de Gilmoureske gitaarpartijen verdwenen, die vergelijking is absoluut niet meer te maken. Daarvoor komen wel een paar fantastische gitaarsolo’s terug, neem alleen al die van Towers Underground.

Donker en melancholisch is Kenosis met zijn sterk aanwezige baslijnen. Als je de term ‘donkere doom-rock’ wil gebruiken dan is dat binnen die song volledig op zijn plek. Het instrumentale nummer refereert het beste naar “Godspeed”. Wat betreft hoge versnellingen en ritmes zijn de singles Abyss Road en Gemini een goed voorbeeld hoe de muziek geëvolueerd is. Het laatstgenoemde nummer varieert daarnaast ook nog eens in verschillende ritmes.

Meeslepende melodieën weet de band nog steeds te produceren. Quicksand is daar een goed voorbeeld van. De track steekt goed in elkaar, een pakkend refrein, een intrigerende piano en de gitaren brengen een melancholische sfeer voort. Één van de betere songs van het album. Phil Jonas is technisch niet de beste zanger, maar zijn stemgeluid zorgt voor een uniek geluid wat als een rots boven de muziek uittorent. Onderschat zo’n kenmerk in de muziek niet. Hij is te vergelijken met Fish of Stuart Nicholson van Galahad. Voor je trilhaartjes binnen je gehoor niet de meest aantrekkelijke stembanden, maar kenmerkend van voor naar achter.

Als conclusie zou je kunnen zeggen dat de band gezocht heeft naar een cd waarmee een groter publiek bereikt kan worden. Naar een toegankelijk maar minder progressief geluid, niet overdreven afwisselend en minder uitdagend. En vooral minder beklemmend. Wel durf ik aan het eind van deze recensie te zeggen dat de band in de basis een prima album heeft geproduceerd. Je kunt opnieuw genieten van de meeslepende Crone melancholie. Had je een gedurfdere aanpak van deze Duitsers verwacht, dan kan het zo maar zijn dat je teleurgesteld wordt.