CrossAlbum

In de bijna tien jaar dat ik in de plaatselijke fanfare zat zijn er heel wat partituren voor mijn neus verschenen. We zijn inmiddels dik dertig jaar verder en zo ploft de nieuwe cd “Da Capo” van de Zweedse neo-progband Cross bij mij op de deurmat. Ik moest even terugdenken aan de betekenis die Da Capo heeft in de bladmuziek, namelijk dat je als muzikant het stuk vanaf het begin moet herhalen. Aanvankelijk dacht ik dat de naam van het album zomaar was gekozen, maar al snel bleek dat het schijfje daadwerkelijk een Da Capo is. Hansi Cross en de zijnen nemen je middels vijf opnieuw opgenomen nummers mee naar de beginjaren van de band, oftewel naar de vroege nineties.

Eigenlijk maakt de band nu gewoon retro en dat is raar, want de muziek is ontegenzeglijk nog steeds neo-prog. Deze discrepantie voel je gedurende het hele album waardoor het overkomt of de muziek zo uit z’n comfortzone is geplukt. In de jaren ’90 had het nog z’n charme wat Cross deed, tegenwoordig komen de composities nogal achterhaald over. Een remake als deze maakt dat pijnlijk duidelijk.

Hokjesgeest of niet, de man is een uitstekend gitarist. Jammer genoeg is hij als toetsenist heel wat minder bedreven en ook als zanger is hij tamelijk beperkt. Het gevolg daarvan is dat hij zijn thema’s niet goed heeft uitgewerkt. De muziek kent teveel tempo- en sfeerwisselingen en de overgangen zijn ook vaak te abrupt, te gehaast of de muziek is juist saai en langdradig. Even voor de duidelijkheid: dat ligt niet aan de manier waarop bassist Thomas Christensen en drummer Tomas Hjort hebben gespeeld. Nee daar heb ik niks op aan te merken, maar de vele brassgeluiden en de fondanten Gilmour-achtige stem van de opperCross laten je al gauw piekeren over het avondeten, echt boeiend is het niet.
Hansi Cross is natuurlijk niet gek. De eerste twee nummers die hij door de wasstraat heeft gestuurd, behoren tot de betere in zijn oeuvre. Het van “Second Movement” afkomstige Fire met z’n slepende gitaarsolo en het pakkende Dream Reality geven de burger nog enige moed. Wel kun je aan je theewater voelen dat je het beste hebt gehad. Daar waar een album als “Wake Up Call” uit 2012 nog tot het eind weet te boeien, heb je het op “Da Capo” na een dikke twintig minuten wel gehad. Misschien dat je nog enig plezier kunt beleven aan de toetsensolo van Mats Bender (introïtus) in Visions of van de mooie melodielijn in de finale van Courage. Ook mag het van moddervette baspedalen doordrenkte totaalgeluid zich rekenen tot de pluspunten van de plaat en zo sprokkelen we maar voort.

Echt slecht toeven is het op “Da Capo” nou ook weer niet. De liefhebber van neo-prog die niet bekend is met het oude werk van de band zal er misschien iets mee kunnen. Persoonlijk snap ik niet waarom Hansi Cross zich bezig heeft gehouden met het opkalefateren van oude nummers en als ik de bijsluiter mag geloven, krijgen ook de albums “Gaze” (1996) en “Visionary Fools” (1998) ongeveer een dergelijke behandeling. Waarom, waarom? Het nieuwe werk is zoveel beter.

Dick van der Heijde