CrossAlbum

Hansi Cross heeft zijn eigen schoolpleintje waar hij een levenslang speelkwartiertje viert. Al zes platen lang konden we genieten van zijn eenvoudige, melodieuze aanpak van deze tak van de symfonische rock. De platen van Cross, zijn bandje dus, klinken altijd goed, maar nooit briljant. De band waar Cross nog het meeste van weg heeft, zijn landgenoten Galleon. Helaas moet ook bij deze nieuwe cd geconstateerd worden dat Cross wel beduidend lager moet worden ingeschaald dan die andere Zweedse band.

Goede neoprog maken is ook niet makkelijk. Te vaak verzanden bands in dan in clichés, zijn de tempowisselingen te vergezocht en solo’s en thema’s oninteressant. Cross valt met “Playgrounds” in werkelijk elke valkuil die zich op dat vlak opent.

Productie
De productie van de nieuwe Cross is belabberd. Het lijkt wel of er een dikke waas en vochtige mist is neergestreken op de mastertapes. Het is dat, of ze kunnen niet produceren. De hele plaat klinkt bijzonder wollig, maar dan niet op een mooie manier. De gitaar van Hansi Cross lijkt meerdere malen opgenomen te zijn in de kelder en de toetsen van dezelfde man klinken vol ruis. Van een fatsoenlijk stereogeluid is geen sprake. De drums klinken ‘naar achteren’ en de achtergrondzang fel en irritant.

Songmateriaal
Zelden heb ik een cd beluisterd waarbij het geboden materiaal zo flauw was. Het is natuurlijk een kwestie van smaak of je een melodielijntje mooi vindt of niet, maar ik kan me werkelijk niemand van onze lezers voorstellen die kickt op een thema zoals in het lange Mesmerizing Enterprise, zo aan het einde. Het mag doorgaan voor één van de slechtste toetsensolo’s van de laatste tijd, naar mijn bescheiden mening. A New Beginning begint een beetje interessant, maar de overgang naar een wat sneller ritme vind ik erg slecht en onprofessioneel ingezet. Over rare ritmes gesproken: …And Enter The Game heeft een lang instrumentaal gedeelte waarin een dwars bas/gitaarritme over een vierkwartsmaat wordt gestrooid. Een schoolvoorbeeld van slechte instrumentatie en compositorisch onvermogen. Ofwel: gewoon niet mooi.
Ze durven het ook nog eens aan om twee instrumentale nummers toe te voegen. Daarvan kenmerkt The Battle Of Thalÿma zich door de meest lelijke toetsengeluiden die ik ooit hoorde.

Instrumentale beheersing
Weet je, ik vind Cross best een sympathieke band. Maar dan moeten ze niet met zo’n beroerd product komen. Het gitaarwerk en toetsenwerk van Hansi Cross zijn redelijk tot goed, maar bovenal oninteressant. Als voorbeeld noem ik zijn gitaarsolo uit opener Let The Play Begin… die zich kenmerkt door… tja, wat eigenlijk? Je bent de solo alweer vergeten voor ie is afgelopen. Zijn stem is nog erger en gaat bij het matige liedjesmateriaal danig op mijn zenuwen werken. Drummer Tomas Hjolt is blijkbaar dol op bekkens, want hij gunt ze werkelijk geen rust. Zijn drumwerk zal een gruwel zijn voor drummers, maar nog meer voor percussionisten denk ik. De kracht van beheerst drumwerk is naar mijn mening dat je je bekkens ook af en toe eens met rust laat.

Passie en speelplezier
Zou er nou nog een ongelofelijke drive en speelplezier afspatten van deze plaat, dan had ik wellicht op een positieve noot kunnen eindigen. Maar “Playgrounds” lijkt wel gemaakt te zijn om een contract uit te dienen. Dat is niet zo, want de plaat wordt uitgebracht op nota bene Hansi Cross’ eigen label.

Ik kan er niet meer van maken. Belachelijk slechte plaat. Tegen elke prijs vermijden.

Markwin Meeuws