CrossAlbum

Cross is een Zweedse neo-prog band rond zanger / gitarist / toetsenist Hansi Cross. De cd “Secrets” betreft een toegankelijke en uiterst fris plaatje. Hansi Cross heeft een prettige zangstem. Verder zijn de structuren van de liedjes toegankelijk, maar met toch veel ruimte voor uitwerking en prettig klinkende solo’s. Het is grappig om op te merken dat Arena aan de ene kant een enorme invloed blijkt, maar dat er tegelijk geen spoor van Marillion- of zelfs Genesis-invloeden te vinden zijn. Daarmee is “Secrets” van Cross één van de zuiverste neoprog-cd’s van de laatste tijd.

Zo is The Core een sterk nummer, waarin twee belangrijke melodielijnen om voorrang strijden, onderbroken door een heftige, Clive Nolan-achtige toetsensolo. In dit nummer valt verder de heerlijke gitaarsolo van Cross op. Het is een solo die precies is zoals je zou verwachten in een nummer als dit: slepend en melodieus, maar daarom ook zo mooi. Overigens ontpopt geen van de muzikanten zich op dit album als een virtuoos, wat gezien de kwaliteit van het materiaal echter geen handicap is. Verrassend is dat Cross het dan toch aandurft drie instrumentale nummers op de plaat te zetten: het korte Little One is niet meer dan een overgangsnummer, in Awakenings werkt Cross een aantal thema’s verrassend knap uit op zowel toetsen als gitaar, waarbij basismelodie en solo (of thema en uitwerking) vernuftig in elkaar overlopen. De derde is een oninteressante ‘ghost-track’.

Het gelijk binnenbeukende openingsnummer Bleeding In Silence heeft weliswaar een wat moeizame openingsmelodie, al snel volgt de normale basis van het liedje en blijken we over een prachtige symfonische popsong te beschikken, waarin de strakke stijl van Cross zich gelijk uitstekend etaleert. De typische symfonische break na zo’n drie minuten is verre van origineel, maar de dubbele mellotron-klanken eronder maken het een smaakmaker. De daarop volgende solo’s op zowel toetsen en gitaar volgen een nieuwe melodie, maar werken dan snel terug naar de basismelodie. Allemaal tamelijk voorspelbaar, maar toch sterk.

Pall Of Illusion is op een Pendragon-achtige manier wat commerciëler dan de rest, alhoewel de break aardig wat roet in het eten zou gooien op de radio (gelukkig maar!). Ook de wat ‘vals’ klinkende Mellotron maakt het nummer een smaakmaker.

Alle aandacht gaat echter tenslotte uit naar het ruim veertien minuten durende Welcome To Utopia. Ik hou er altijd van als de langste nummers op een plaat ook de mooiste zijn. Ik vind verder dat een nummer zijn lengte moet ‘verdienen’, m.a.w. een nummer moet niet nodeloos uitgerekt worden. Nu, dat is bij Welcome To Utopia zeker niet het geval. Het is een slepend en emotioneel nummer met verschillende sterke melodieën en soepele, melodieuze solo’s.

Het langzaam beginnende Changed Reality heeft wat tijd nodig om zich te ontwikkelen, maar groeit naar een refrein toe, met vervolgens opnieuw een korte, maar lekkere solo op toetsen. Dit nummer blijft helaas een beetje hangen in goede bedoelingen, en dat blijkt altijd één van de tekortkomingen van de neo-prog: als de basismelodie niet sterk genoeg is, valt de hele muziek als een kaartenhuis in elkaar. Maar als de structuur doordacht genoeg is, staat ook de neoprog van Cross als een huis.

Markwin Meeuws