CrossAlbum

De eerste draaibeurt van deze cd wekte vooral mijn verbazing. Een album dat in mijn optiek bol staat van de invloeden van andere bands. En als je nu kan spreken van twee of drie bands, dan ben je snel klaar. Maar hier is echt een rijtje bands op te noemen, zonder dat er echt sprake is van een eigen identiteit. En ik ga er vanuit dat je als band juist een eigen geluid nastreeft en daardoor jezelf kan onderscheiden van andere bands.

Het heeft even geduurd voordat dit album klaar was. In eerste instantie was de bedoeling dat het album in 2007 zou uitkomen, maar door vervelend gehoorverlies van frontman Hansi Cross duurde het nog zeker twee jaar voor hij zijn werk af kon maken. Zelfs de meest lage volumestand kon Cross niet aan zijn gehoor hebben. In de laatste twee jaar is de situatie iets verbeterd, maar nog steeds kan hij niet langer dan een paar uur muziek op een gemiddeld niveau beluisteren.

Het mag duidelijk zijn door welk tijdperk Cross beïnvloed is. De jaren zeventig hebben een zware stempel op deze man gedrukt, ook al heeft hij voor zijn doen stiekem de ‘moderne’ invloeden van de neo-prog uit de jaren tachtig en negentig meegenomen in zijn muzikale vorming. Dit was al eerder op zijn albums te horen, maar ook op dit album laat hij dat weer sterk horen. Daarnaast heeft dit album meer dan anders een jaren zeventig productie meegekregen.

Alleen al aan de hand van de openingstrack Universe Inside kan je talloze bands opnoemen. Dat maakt het nummer ook gelijk allesbehalve bijzonder. Door de diversiteit gaat het langs je heen als een grote groep forenzen in een druk metrostation. Maar zo is het met meerdere nummers op dit album. Vooral de grote namen schijnen door in de muziek, (gedeeltelijk ook door de wijze van productie); Genesis, Yes, King Crimson, Pink Floyd, Flower Kings, maar ook de neo-progressieve bands als Pendragon, Arena en IQ zijn aanwezig binnen de muziek. Zo kent Hope akelig veel overeenkomsten met de intro van The Walls Of Babylon van Pendragon. Alleen stopt het nummer van Cross bij vier minuut twintig, terwijl het dan pas begint bij het eerste nummer van Pendragon’s “The Window Of Life”, dat ruim tien minuten duurt. Ondanks dit gegeven is dit stukje gitaarbeheersing een aangenaam tijdverdrijf, zeker in de auto met je speakers voluit. Tomas Bodin (Flower Kings) heeft een gastoptreden op dit album en hij is te horen op Eternity, waar Bodin de Mini-moog toetsen voor zijn rekening neemt.

Een track die nog wel de nodige aandacht verdient is Chameleons. Dat begint lekker, lijkt zelfs een moderne inslag te hebben met een aanstekelijk baslijntje, maar gek genoeg komen hier ook weer hinderlijke invloeden bovendrijven. Het begin van de song geeft een beetje een U2 effect en na vijf minuten speelduur doet het toetsenspel mij sterk denken aan de hit van Genesis Follow you, Follow me. Jeugdsentiment dus. Het basspel van Lollo Andersson doet mij af en toe denken aan landgenoot Jonas Reingold, geen schande overigens.

Dit album is wellicht interessant voor de liefhebbers van de ‘old school’ prog uit de jaren zeventig, die niet vies zijn van een mengsel met neo-prog uit de jaren negentig. Daarbij komt dan wel de volgende kanttekening: dit album kan je ook gelijk weer teleurstellen. Het brengt namelijk niets nieuws, en het is absoluut niet spannend. Maar goed, soms hoef je ook niet altijd verrast te worden en is een prettig geluid ook meer dan genoeg om je te plezieren. Want het klinkt over de hele lijn vakkundig, wat je ook mag verwachten van een muzikant met die staat van dienst. En in tegenstelling tot de vorige productie, steekt deze voldoende in elkaar. Conclusie, een goed album dat voornamelijk leunt op het instrumentale aspect, maar niet spannend genoeg om in de categorie ‘briljante albums’ te eindigen.

Overigens is het hier wel op zijn plaats te vermelden dat Progwereld de 7-tracks promo versie konden beluisteren, terwijl er tegelijkertijd een 2-cd versie op de markt gebracht wordt met een bonus cd met aanvullend nog eens zeven tracks.

Ruard Veltmaat