Crystal PalaceAlbum

Het Duitse Crystal Palace is een band waar ik nog nooit van gehoord had, maar die blijkens de info op hun website al sinds 1991 aan de weg timmeren met wisselend succes. Het zojuist verschenen “Dawn Of Eternity” is al weer het negende album inclusief ep sinds de oprichting van de band. Drie jaar na de release van hun laatste werkstuk is er dus een nieuw album, verantwoordelijk voor de mix en mastering is Yogi Lang van RPWL. Gastoptredens werden verzorgd door zanger Dominic Kröger en gitarist Markus Reuter, bekend van zijn bijdragen aan Stick Men, King Crimson Project en Steven Wilson. En dat nieuwe album mag er zijn, de heren hebben uitstekend werk geleverd op hun laatste schijf. Elf stukken melodieuze progressieve rock, pakkende composities, sterke zang en instrumentatie.

De band werd in 1991 in Berlijn mede opgericht door bassist / zanger Jenz Uwe Strutz, beter bekend als Yenz. Het debuutalbum “On The Edge Of The World” zag in 1995 het levenslicht, toetsen en drums werden indertijd nog geprogrammeerd. Na diverse personeelswisselingen – huidige toetsenist Frank Köhler kwam in 1998, gitarist Nils Conrad en drummer Frank Brennekam voegden zich in 2011 bij de band, en een aantal wisselend ontvangen albums – werd in 2013 “The System of Events” uitgebracht. Dit album, waarop onder anderen leden van RPWL en Porcupine Tree meespeelden, werd redelijk goed ontvangen door pers en publiek. De laatste personeelswijziging betrof het om gezondheidsredenen vervangen in 2014 van drummer Brennekam door Tom Ronney. Volgens de band zelf is die laatste de grote katalysator op weg naar de ommezwaai in muzikaal opzicht. Laten we maar eens gaan luisteren wat dat inhoudt.

Openingsnummer Dawn start met dreigende industriële geluiden en loopt over in Confess Your Crime, een heavy intro overgaand in meer melodieuze tonen in de richting van Haken en Steven Wilson, goede song klokkend op ruim acht minuten. Bij het beluisteren van Eternal Step lijkt de handtekening gezet: stevige prog afgewisseld met melodieuze symfo in de stijl van Mystery. Een prettige zangstem, sterke gitaarlijnen, referte aan Gilmour / Rothery, geen slechte verwijzingen lijkt me zo. Any Colour You Need is een belangrijk nummer op de cd volgens de band zelf, ze beschouwen het als de poort naar de eeuwigheid onder verwijzing naar de titel van het album. De intro doet me denken aan recent werk van Mostly Autumn, rustige zang tegen pianospel en flarden gitaar, halverwege gaat de intensiteit omhoog. Het nummer is opgedragen aan ex-drummer Frank Brennekam.

Daylight After The Rain kent een “On An Island” (David Gilmour) achtig gitaarintro gevolgd door akoestische gitaar, zang en atmosferische instrumentatie. Het volgende nummer is Fields Of Consciousness, associaties met Riverside hier, vooral door de stem van de zanger die goed naar Mariusz Duda heeft geluisterd. Steviger nummer maar ook hier die dynamiek. Weer die Steven Wilson vergelijking op Hearts On Sale maar op een prettige manier, heerlijke gitaarsolo tegen het einde van de song, sterke compositie. Eternity is een kort instrumentaal tussenstuk, naadloos overlopend in All Of This. De band gaat los met een heavy aandoende intro met vocale ondersteuning ‘We all need some space’ ze hadden het niet beter kunnen verwoorden. De één na laatste track, Sky Without Stars, is een melodieus nummer in hun inmiddels bekende stijl inclusief dynamische wisselingen, goede zang en een dominante positie voor de gitaar in het geheel. De song loopt over in afsluiter The Day That Doesn’t End met atmosferische toetsen en Pink Floyd-achtige gitaar sound, sterk slot aan het einde van een prima album.

Als ik mijn aantekeningen nog eens terug lees ben ik verbaasd en enigszins onder de indruk van de verwijzingen die ik heb gebruikt, voorwaar niet de eerste de beste. Maar desondanks is hier nergens sprake van een epigoon, onze oosterburen hebben kans gezien een eigen stijl te ontwikkelen. De sterke dynamiek in hun muziek spreekt me zeker aan en ik denk dat ik niet de enige zal zijn. De afwisseling tussen rustige en heftige stukken binnen één compositie is een sterk punt van de heren. Nogmaals, ik kende de band niet, maar ik lees dat ze met dit album een nieuwe weg zijn ingeslagen. Het vorige album schijnt nogal heavy te zijn geweest en er is bewust getracht meer ruimte te creëren. Dat is wat mij betreft prima gelukt. Dit was een prettige kennismaking met de Duitsers met hun o zo Engelse naam. Het is bovendien duidelijk dat ze ook kunnen spelen, instrumentaal staat het als een huis.

Benieuwd naar een live-optreden, volgens hun website gaat er zeker ondersteuning komen voor de nieuwe cd, voorlopig staan er nog niet al te veel optredens gepland. Heren promotors en theaterdirecteuren, kom van uw achterwerk en boek die band nu het nog kan.

Alex Driessen