CyanAlbum

Een guilty pleasure. Dat is denk ik een goede omschrijving van “Pictures From The Other Side” van Cyan. Voor de ontstaansgeschiedenis gaan we terug naar het begin van de jaren 90. Op het vermaarde SI Music label verschenen de eerste cd’s van Cyan, “For King and Country”, en ook deze cd. De grote roerganger van deze band is Robert Reed, bekend van Magenta en talloze projecten. Aan het eind van de jaren 90 verscheen overigens met “The Creeping Vine” de meest volwassen plaat van deze band.

“Waarom spreekt u dan van een guilty pleasure?”, vraagt u zich wellicht af. Nou dat komt omdat zelfs voor het SI Music label “Pictures From The Other Side” een bijzonder toegankelijke plaat is. En eerlijk gezegd: ik heb juist daarom altijd een enorme zwak gehad voor deze cd. De hoes intrigeerde me. De fijne melodieën deden de rest. En weet u wat het is: “Pictures” klinkt eigenlijk beter dan ooit op deze 2023 versie, maar het is “Pictures” niet meer. Ik mis de charme.

De originele versie begint met het lange The Guardians. Lekkere over the top neo-prog, maar helaas schittert dit nummer door afwezigheid op de nieuwe versie. Ook de song All Around The World ontbreekt overigens op de nieuwe versie.

Deze plaat begint met Broken Man. Een goede song en Peter Jones (Tigermoth Tales, Camel) laat wederom horen een fijne zangstem te hebben die goed bij deze muziek kleurt. Muzikaal is het ook dik in orde met mooie toetsen- en gitaarsolo’s bovendien. Deze song is met elf minuten bovendien een stuk langer dan het origineel van zes minuten.

Daarna volgt het titelnummer. En hoewel uitstekend uitgevoerd, mis ik de frisheid en directheid van de originele song. Solitary Angel is een wat langzamer en slepender nummer dat gekenmerkt wordt door een mooie melodie. Jones laat nog maar eens horen wat een goede zanger hij is.

Follow The Flow is een korte ballade die gedomineerd wordt door de toetsen van Reed en de zang van Jones en Angharad Brinn. Tomorrow’s Here Today is een aansprekend nummer van bijna tien minuten waarin veel gebeurt. Na een rustig stuk met mooie vocalen volgt een wat freaky gedeelte waarin de solo’s over elkaar heen tuimelen. Daarna komt de muziek weer tot rust en ontvouwt zich mooie symfonische, licht euforische, rock.

Nosferatu is het slotnummer van deze plaat. Ik heb dit altijd een erg fraai muziekstuk gevonden. Het is lekker theatraal en sprookjesachtig, soms wat over the top en onvervalste neo-prog met stuwende en bij tijd en wijle dreigende melodieën. De nieuwe versie is bovendien wat uitgebreid ten opzichte van het origineel. Maar, ik het herhaal het nog maar eens, het is prima uitgevoerd. Ik vind het niet significant beter dan het origineel. Ik mis een beetje de bijtende zang van Nigel Voyle en de sirene-achtige vocalen van Christina Booth.

Ik begrijp goed waarom Robert Reed “For King and Country” opnieuw wilde opnemen. De oorspronkelijke plaat klinkt wat blikkerig en low budget. Je moet daar wel wat doorheen luisteren. Dat vind ik voor “Pictures From The Other Side” toch echt niet zo gelden.

Misschien is dit wel vooral een persoonlijk verhaal. Juist omdat deze cd een guilty pleasure is. Misschien wel omdat ik echt mijn best heb moeten doen om het SI Music-exemplaar in mijn bezit te krijgen. Hoe mooi de 2023-versie ook is uitgevoerd, geef mij maar de originele cd.