Cyann & BenAlbum

Het in de herfst van 2006 verschenen “Sweet Beliefs” is het derde volwaardige album van het zeer bescheiden Franse ensemble Cyann & Ben. Omdat ik gemakshalve ervan uit ga, dat (lang) niet iedereen bekend is met dit momenteel in de Franse hoofdstad woonachtige gezelschap, ben ik naar meer informatie over deze band gaan zoeken.

De band wordt in de lente van 2001 opgericht door de twee spilfiguren, die korte tijd later worden vergezeld door Charlie en Loïc. In deze bezetting brengt het collectief nog datzelfde jaar in eigen beheer een eerste album uit. Cyann & Ben tekent vervolgens bij Gooom Disques, dat in 2003 het officiële debuut “Spring” uitbrengt, dat vooral in Frankrijk op zeer goede kritieken kan rekenen. De band wordt korte tijd later ontdekt door het Amerikaanse label Locust, dat niet alleen het debuut opnieuw uitbrengt, maar ook het tweede album “Happy Like An Autumn Tree”. Hiermee weet het viertal niet alleen zijn reputatie te consolideren, maar raakt het ook ver buiten de landsgrenzen bekend. In 2006, na een periode van relatieve stilte, staat de band opnieuw in de schijnwerpers met een nieuw album bij alweer een nieuw label.

De muziek van Cyann & Ben laat zich niet eenvoudig omschrijven, maar ik zal hier toch ten minste een poging moeten wagen. “Sweet Beliefs” is mijns inziens een bijzonder geslaagde mengeling van elektronica, droompop, folk, postrock, psychedelica en shoegaze. De in mijn ogen meest voorname referenties zijn onder meer Air, The Cardigans, Espers, Low, Pink Floyd en Sigur Rós, maar daar moet ik onmiddellijk aan toevoegen dat de melodramatische, vaak pastorale muziek op dit album aanmerkelijk meer is dan enkel een optelling van deze referenties. Het kwartet heeft onmiskenbaar een oog voor finesse, harmonie en melodie en weet bovendien ook een flinke hoeveelheid emotie en gevoel in zijn muziek te stoppen.

Cyann & Ben is buitengewoon bedreven in het voortbrengen van onheilspellende, doch betoverende klanken, die mij meer dan eens in opperste staat van vervoering weten te brengen. Het album staat bol van de sfeervolle, epische muziek die beslist een voorliefde voor psychelische rockmuziek uit de late jaren zestig en vroege jaren zeventig verraad. Ruim vijftig minuten lang weet dit ensemble met enige assistentie van saxofonist Quentin Rollet en zanger Greg Weeks (Espers) een zekere sfeer te creëren die vrijwel voortdurend heen en weer laveert tussen melancholie enerzijds en gelatenheid anderzijds. Om van te watertanden… zo mooi.

Dat laatste kan deels worden toegeschreven aan de ongrijpbare zang van het vrouwelijke kwart van dit kwartet. Haar dromerige, zoetgevooisde zang bevindt zich ruwweg tussen die van Jane Birkin en Emiliana Torrini in, met de aantekening dat Cyanns stem niet helemaal even toonvast klinkt, maar dat vind ik nu net bij deze breekbare muziek passen. Dikwijls fluistert of wauwelt ze iets wat amper verstaanbaar is, om even later geleidelijk haar zang meer kracht en volume te geven, maar ook dat vind ik één van de charmes van haar zang. Kortom… echt een betoverende stem om je helemaal aan over te geven en lekker bij weg te dromen.

Ondanks dat het kwartet op “Sweet Beliefs” grotendeels vasthoudt aan het beproefde recept van de eerste twee albums, heeft Cyann & Ben wel degelijk enige progressie geboekt. In vergelijking met “Spring” en “Happy Like An Autumn Tree” klinkt de muziek van het viertal ietwat volwassener en doordachter, maar of dit een positieve ontwikkeling is laat ik even in het midden. Persoonlijk mag ik namelijk graag naar de onschuld en naïviteit van die eerste twee platen luisteren.

Desalniettemin is “Sweet Beliefs” wederom een alleraardigst plaatje geworden. Weliswaar maakt het album op mij niet een zodanige verpletterende indruk als het sprookjesachtige debuut, maar de muziek van Cyann & Ben zal ongetwijfeld in de smaak kunnen vallen bij muziekliefhebbers met een voorliefde voor droefgeestige, licht psychedelische muziek. Met zijn derde album levert het Franse kwartet immers een meer dan passende soundtrack af voor wanneer we de regen tegen het raam horen tikken.

Frans Schmidt