CygnusAlbum

Ooit, aan het einde van de vorige eeuw, ben ik gevallen voor de progressieve rock. Voorheen was ik toch vooral een metalhead die hier en daar eens naast de gebaande paden liep. Prog is mijn nummer één genre, maar de liefde voor metal zit nog steeds diep geworteld.

Dan is het wel zo lekker dat je af en toe iets ontvangt dat je aan die mooie dagen van weleer doet denken. De in 2017 verschenen debuut EP van het Belgische Cygnus is er zo eentje. De band noemt zichzelf een prog metal band, maar de verwijzingen naar de heavy metal uit de jaren tachtig en negentig zijn legio. Er zijn zelfs wat lichte hints naar thrash metal te vinden. En ik moet zeggen, het is allemaal behoorlijk sterk uitgevoerd. De prog metal is hoofdzakelijk terug te vinden in het sporadische gebruik van toetsen en de veelvuldige breaks en tempowisselingen. Geen rechttoe rechtaan geram hier dus, maar zeer verfijnde (prog) metal.

Dit zorgt ervoor dat de fan van een band als bijvoorbeeld Fates Warning hier wel iets van zijn of haar gading zal vinden, maar dat doorgewinterd headbangers die houden van bands als Testament, Destruction of Iron Maiden hiervoor echt de neus niet op hoeven te halen. De ritmesectie is zo strak als de spandex broeken van Steve Harris vroeger en de band beschikt in de persoon van Erik Callaerts over een heerlijke gitarist. Voeg daarbij een zanger met een heerlijke strot en ik ben om.

Deze EP uit 2017 bereikt ons nu in de aanloop van het verschijnen van het eerste volledige album. De vier hier afgeleverde nummers maken mij in elk geval erg nieuwsgierig naar dit album. Onlangs is de bandnaam veranderd in Cygnus Atratus. Hoe dan ook, deze zwarte zwaan is er eentje om in de gaten te houden.

Ralph Uffing