Cymbalic EncountersAlbum

Drummer Mark Murdock, de drijvende kracht achter Cymbalic Encounters, houdt niet van stilzitten. In 2023 bracht hij twee albums uit en nu is er alweer een volgende plaat. Toegegeven, het is een korte langspeler, maar dan nog moet je als artiest wel een bepaalde opvatting over je eigen talenten hebben om te denken dat de wereld zoveel van jouw muziek nodig heeft.

Cymbalic Encounters begon in 2012 met een gelijknamige plaat waaraan ook Brand X-leden Percy Jones en John Goodsall deelnamen. De plaat klonk als een soort herstart van Brand X en ook nu, zonder Jones en Goodsall, houdt Murdock vast aan die stijl. Dat betekent een hoop jazzrock en zoveel mogelijk fretloze gitaar. Dat lukt op “Eclipsis” ook weer aardig, mede dankzij de hulp van Dave Sturt, bassist van Gong. Het is vast per ongeluk, maar ten opzichte van het vorige album “Electricus” lijkt de muziek van Cymbalic Encounters een psychedelisch tintje te hebben gekregen. Voor een deel komt dat door de fliepertjes elektronica die Murdock dit keer toevoegt. Maar het komt ook wel door de composities, die in tonaliteit en arrangementen een zekere vervreemding laten horen.

De nummers schuren iets meer, misschien door synthesizerpartijen die een beetje haaks op de toonsoort van de basgitaar staan, misschien door het soms extreme gebruik van galm of door de wat buitenissige arrangementen. Luister maar eens naar At The Drop Of A Bowler Hat, waarin Fernando Perdomo (bekend van zijn vier progalbums “Out To Sea 1, 2, 3 en 4”) een prachtige solo speelt.

Het maakt alles bij elkaar wel dat ik iets minder van deze plaat gecharmeerd ben dan van zijn voorganger. Er staan zeker sterke composities op, zoals het door Tim Pepper gezongen Futuristic Skyline, maar ook raar blikkerige stukken als Eclipsis en Electromagnetic Interference, die eerder klinken als demo’s die nooit zijn afgemaakt. Sowieso klinkt de plaat wat schel.

Gelukkig zijn de laatste drie stukken van de plaat weer van hoge kwaliteit, ook wel door het soleerwerk van gitarist Joe Berger. Dat zorgt er in elk geval voor dat de balans doorslaat in het voordeel van “Eclipsis”. Liefhebbers van Brand X en andere jazzrock vinden op deze plaat zeker iets van hun gading. Wel zou ik Murdock willen adviseren iets langer te doen over een volgend album, en minder snel tevreden te zijn met wat hij uitbrengt. De beste stukken van zijn laatste drie albums zouden bij elkaar een klein meesterwerk opleveren. Dus liever één briljante plaat per twee jaar, dan twee middelmaatjes per jaar.