Cymbalic EncountersAlbum

Bij het onderzoeken van de achtergronden van deze plaat kwam ik tot de ontdekking dat noch de band, noch het belangrijkste bandlid, drummer Mark Murdock, op onze website voorkomen. Hoog tijd dus, voor een introductie. Murdock is een Amerikaanse drummer die zich bij tijd en wijle op ons terrein begeeft. Zo was hij, ten tijde van “Empire Mark III”, lid van Peter Banks Empire. In Japan is hij de drummer van Masheen Messiah, een band die in 2002 werd opgericht om het album “Drama” van Yes te coveren. Voor deze recensie is van belang dat hij in 2012 een album uitbracht onder de naam “Cymbalic Encounters”, een project dat muziek uitbracht die erg op Brand X geïnspireerd was, en waaraan ook Brand X-leden Percy Jones en John Goodsall deelnamen.

Sinds 2020 brengt Murdock nieuwe platen uit onder die naam, waaraan Jones en Goodsall inmiddels niet meer meedoen. (Dat was voor Goodsall, die in 2021 overleed, toch al een hele opgave geworden.) In de afgelopen twee jaren bracht hij maar liefst vier albums uit, “Electricus” heeft nog een zusteralbum, “Incandescent Spirits”. Misschien is het daarom, dat “Electricus” met 34 minuten een lekker kort album is geworden.

Jazzrock dus, van een zeer toegankelijke aard. Afgezien van de gitaarsolo’s van Joe Berger, die heel knap Allan Holdsworth kan imiteren en dat ook graag doet, kleurt niemand buiten de lijntjes. Vergeleken met Brand X kan de muziek zelfs braaf genoemd worden, maar dat stoort me niet. De muziek ligt lekker in het gehoor, is knap gemaakt en goed gearrangeerd. Zanger Tim Pepper heeft een mooie lichte stem, die af en toe wel iets op die van Phil Collins lijkt, ook al handig bij een plaat met een Brand X-thema.

De plaat is een soort ode aan elektriciteit, als je zo naar de songtitels kijkt. Je hoort het ook in de muziek, bijvoorbeeld aan het begin van Electro-Static Particles. Daar heb je verder weinig last van, behalve bij The Flying Boy Experiment, waar tijdens de laatste minuut statische storing het luisterplezier wat vergalt. Afsluiter The Hindenburg (The Future Of Human Missions) vind ik ook wat naar om naar te luisteren, omdat je weer eens het clipje van radioverslaggever Herbert Morrison hoort, die live het ten onder gaan van de Hindenburg in 1937 beschrijft. (Dat heb ik zelf ook ooit gebruikt, in het liedje Timeline van de derde plaat van ons bandje Nice Beaver, maar daar gebruikte ik pakweg twee seconden. Hier krijg je een minutenlang verslag van die ramp, en dat had ik best willen missen.)

Het ontbreken van de Brand X-muzikanten is wel een aderlating. Niemand bast zoals Percy Jones, en hoe Murdock hem op een synthesizer probeert te emuleren, slaat de plank een beetje mis. Gelukkig is er een echte fretloze bas op het laatste nummer, maar dat heeft, zoals hierboven besproken, weer andere nadelen.

“Electricus” is zeker een aardige plaat, maar hemelbestormend is-ie niet. Sommige liedjes zijn een beetje nietszeggend, op gitarist Berger na is niemand echt virtuoos bezig, ook drummer Murdock niet. Dat is voor een band die de link met Brand X zo gretig uitvent, toch wel een tekortkoming.