Achard, CyrilAlbum

De naam Cyril Achard zal het bloed van liefhebbers van progressieve rock niet sneller doen stromen. Sterker, ik denk dat negentig procent van onze lezers nog nooit van de man hebben gehoord. Het moge duidelijk zijn dat ik tot een maand geleden ook tot die negentig procent behoorde.

Ondanks dit gegeven, heeft de man toch zijn sporen verdiend in de muziekwereld. Hoewel de Fransman zich de afgelopen zeven jaar volledig heeft gestort op zijn oude liefde, waarin hij als twaalfjarige jongen ook mee is begonnen; het spelen van jazzmuziek, komt hij nu met een rockalbum. Dit is overigens ook geen onbekend gebied voor hem, want met het ‘metal’ bijltje heeft hij in het verleden al veelvuldig gehakt.

Voor de opnames van het album was Achard vastbesloten hoe het moest klinken. Een ‘no-nonsense’ gitaarrock cd, met daarop instrumentale liedjes met kop en staart. Het moest niet te moeilijk en omslachtig klinken en het moest vooral de gitaarliefhebber eenvoudig luistergenot brengen. Nou, daarin is hij met verve geslaagd. Het geluid wordt hoofdzakelijk gekenmerkt door metalrock, maar waar toch ook deze keer weer jazzinvloeden te vinden zijn. Ondanks dat weet Achard die invloeden binnen de perken te houden, waardoor het voor zijn vaste fans toch iets anders klinkt dan wat ze gewend zijn.

Hoewel Achard  dus geen onbenul is op het gebied van technisch gitaarspel, kan mij dit album gedurende de hele lengte niet boeien. De muziek is rechtdoorzee, niet bijzonder complex en weinig spannend, met andere woorden, ik heb moeite gedaan om dit album een keer of drie aandachtig te beluisteren. Ook de productie is nu niet echt om over naar huis te schrijven. Het klinkt allemaal een beetje beklemmend.

Ik neem het de zeer gewaardeerde lezers van Progwereld dan ook absoluut niet kwalijk als dit album niet opgepikt wordt in onze eigen hitparade De Wereldse Tien. Om in die lijst te verschijnen is toch wat meer creativiteit vereist.

Ruard Veltmaat