Ik weet niet zeker of we het allemaal doorhebben. Binnen het Progwereldteam niet, maar ook binnen ‘het cirkeltje van progliefhebbers’ niet. Zijn naam wordt vaak met respect genoemd, maar als je zijn curriculum vitae bekijkt is er wat mij betreft nog te weinig respect. In elk geval een gebrek aan bewondering wat betreft zijn staat van dienst. Want mensen, als je zijn loopbaan goed bestudeert dan valt geheid je mond van verbazing open.
Zijn naam: Marek Arnold; toetsenist en saxofonist.
Alleen al deze maand liggen er drie cd’s op de redactietafel waaraan hij zijn medewerking heeft verleend: als vast bandlid of als gastmuzikant. En zijn naam komt voor in talloze recensies op deze site, uiteenlopend van Toxic Smile, Flaming Row, Seven Steps To The Green Door, Karibow, United Progressive Fraternity, Damanek, Guy Manning, Psychic For Radio, Subsignal, Project Patchwork, The Samurai Of Prog, InVertigo en natuurlijk…. Cyril.
Laten we het binnen de band Cyril op een andere manier brengen. Kort samengevat kan je concluderen dat Cyril een band is die door muziekvrienden gevormd wordt. Daarom verdient Marek Arnold niet als enige de credits voor deze cd. Toch mag je Arnold binnen dit gezelschap zien als de grote motivator en arrangeur, daarbij is hij ook verantwoordelijk voor de productie van deze plaat. De van oorsprong Duits band Cyril heeft met dit album het derde wapenfeit afgeleverd en helaas is de tweede langspeler in vorm van “Paralyzed“ aan ons ontglipt. En dat is spijtig, omdat ook dat album na verdere bestudering een mooie plek verdient binnen ons archief.
Als opening is de term ‘feel good music‘ gerechtvaardigd wat mij betreft. Niet per definitie op melancholische manier, maar dit is een cd die je op een regenachtige dag vrolijker maakt. En dat is opmerkelijk, want het concept van deze cd spreekt over een intensive care patient die in coma ligt. Ook het artwork is vorm gegeven met donkere en zwarte afbeeldingen, wat niet parallel loopt met het muzikale geluid. De teksten van dit album zijn geschreven door Guy Manning.
Om dat optimistische muzikale gevoel direct te bemachtigen moet je bijvoorbeeld eens luisteren naar First Love (A Lullaby). Het heeft veel kenmerken, maar tempowisselingen en karakterveranderingen zijn de belangrijkste kwalificaties. Zanger Larry B. doet nog eens een extra schepje bovenop die diversiteit, want hij kan als Phil Collins klinken, maar in dezelfde track verandert hij vaak van stemgeluid. De gelijkenis met Phil Collins komt nog eens extra aan bod in albumopener Gate. Een sferisch nummer met een heerlijk stuwende intro die gelijk zijn weg baant binnen je muzikale geheugen. Hierin kan je de restanten van de neo-progistische aanpak binnen de band vinden. En zoals gezegd, Larry B klinkt ook in dat nummer als de broer van Phil Collins. Hij krijgt overigens vocaal assistentie van Manuel Schmid en die doet dat niet onverdienstelijk, zoals hij vaker bewondering oogst op dit album.
De link met de band Toto is overduidelijk aanwezig in My Own Reflection. Het nummer wordt vocaal gedragen door Manuel Schmid en trekt onbetwist liefhebbers van de genoemde Amerikaanse band en heeft veel (hit)potentie. Hier horen we voor het eerst het muzikale thema van het album, dat veelvuldig terugkeert in de muziek.
Stuwende gitaar en toetsen horen we in Get UP High, wat bijna grotendeels instrumentaal is en aan het eind een heerlijke muzikale rollercoaster blijkt te zijn. Ook instrumentaal is de titeltrack van de cd: The Way Through. Het is een heerlijk zwevend en mellow klinkende song die gevormd door het muzikale thema op het album en kenmerkt zich opnieuw door toetsen, akoestische gitaar en percussie. Natuurlijk ontbreekt ook hier de saxofoon en klarinet van Marek Arnold niet.
Waar voormalig collega Hans Ravensbergen in de recensie van “Gone Through Years“, nog sprak over neo-progpop gehalte, is dat in 2019 voor een groot gedeelte van het muzikale lijf afgeschud. Het is een mix geworden van melodieuze rock met knipoogjes naar Amerikaanse rock. De muziek heeft wat tijd nodig te groeien, maar na een tijdje wordt je beloond voor je geduld. “The Way Through“ is een aangenaam album geworden!
En waarom nu specifiek Marek Arnold in het zonnetje gezet in de recensie van één van zijn vele bands? De man verdient het gewoon: Respect!
Ruard Veltmaat