DAlbum

Stephane Desbiens is Canadees van geboorte en noemt zich gewoon ‘D’. Al vanaf zijn elfde jaar is hij in de weer met muziek in het algemeen en gitaar in het bijzonder. Ondanks dat deze man voor mij een volslagen onbekende is, heeft hij zijn sporen in de muziek al aardig verdiend. Met de Canadese groep Sense maakte hij begin deze eeuw als gitarist/toetsenist een drietal albums. Verder werkte hij onder meer samen met Tomas Bodin (The Flower Kings), Martin Orford (IQ), Fred Schendel (Glass Hammer) en Myles Goodwin (April Wine), niet bepaald de minsten in ons genre.

Sagarmatha is Sanskriet en betekent ‘moeder van het universum’. Het is ook de naam voor Mount Everest in het hedendaagse Nepalees. Op “The Sagarmatha Dilemma” laat D zich bijstaan door enkele bekende namen uit de wereld van de progressieve rock. Vooral deze gastmuzikanten drukken hun stempel op de nummers waarop zij acteren. Ik vind dat persoonlijk nogal jammer, want ik had graag meer ‘D’ gehoord.

D(esbiens) maakt er geen geheim van dat Pink Floyd zijn grote inspiratiebron is. Verder vinden we ook invloeden terug van IQ en Pendragon. Op opener Closer To My Soul /Closer To Heaven hoor je bijna Pink Floyd zélf. Het zijn vooral de gitaar en de toetsen die de sound bepalen. Frappant is ook het stemgeluid wat op het eerste deel erg naar David Gilmour neigt. Het tweede deel van dit nummer is een stuk frivoler mede door het vioolspel van Sandra Poulin en een lekker pompende basgitaar.

Na het Galahad-achtige (niet vreemd met Stu Nicholson als zanger) The Sagarmatha Dilemma keert op The Red Mountain de zwoele en kalme Pink Floyd sfeer terug. Vooral de solo van Desbiens op zijn ASL 304-gitaar smaakt naar meer. De gitaar die hij gebruikt is bijzonder vanwege zijn opvallende vorm. Bovendien is hij volledig van staal gemaakt wat een bijzonder geluid geeft.

Thin Air valt letterlijk en figuurlijk uit de toon in vergelijking met de voorgaande nummers. Met uitzondering van weer een smakelijke gitaarsolo is het verder hardrock wat de klok slaat. Even If I Was Wrong wordt gekenmerkt door de prachtige samenzang van Stephane Desbiens en John Green.

Het instrumentale Radio Sherpa komt volledig op conto van toetsen wizzard Derek Sherinian. Het is knap dat D deze virtuoos voor zijn album heeft weten te strikken. Gevolg is wel dat dit nummer hiermee wel het etiket ‘Shirinian’ opgeplakt heeft gekregen in plaats van ‘D’, ondanks de prima toetsensolo van Desbiens zelf.

“The Sagarmatha Dilemma” is mede dankzij de inbreng van gastmuzikanten een prima album geworden. Vanwege enkele zwakkere nummers is het album helaas niet erg consistent te noemen is. Stephane Desbiens heeft met dit project wel duidelijk gemaakt over groot (muzikaal) talent te beschikken. Ik kijk met belangstelling uit naar de opvolger en ben benieuwd of hij dan in staat is deze geheel op eigen kracht te maken.

Hans Ravensbergen