Alfio Costa, de grote man achter het Italiaanse Daal, geeft in het boekje bij het nieuwe album “Dances Of The Drastic Navels” toe dat hij het leeuwendeel van de plaat in twee dagen heeft geschreven, ergens in een zomerhuisje in Italië. Afgezonderd, in een landschap ver verwijderd van de ‘normale wereld’. Dat is precies wat Costa zoekt; in isolement zijn vijfde plaat maken, wederom samen met drummer Guidoni.
Het resultaat mag er zijn. “Dances Of The Drastic Navels” roept het mysterieuze sfeertje op van de twee eerste Daal-albums, vol met excentrieke prog die tegen de RIO aan ligt en niet vies is van een elektronisch tintje. De lange titeltrack vult logischerwijs een belangrijk deel van deze plaat en boeit van de eerste seconde tot de laatste, maar ook openingstrack Malleus Maleficarum mag er zijn. Geluiden en melodieën die laveren tussen de dreigende King Crimson-achtige akkoorden, wat subtiele elektronica en een duistere productie waar Tool deksels jaloers op zou zijn.
Vooral op de momenten dat de drums en de gitaarpartijen even ruim baan geven aan de trage synthesizertapijten, zoals in Elektra (An Evening With), ontwaart zich de ware kracht van dit werkstuk. Zonder enig compromis gemaakt en een verzameling stukken die klinken als een spannende muzikale thriller, onderverdeeld in meerdere lagen. Invloeden zijn er ook uit de soloplaten van Steven Wilson: de intro van Lilith doet sterk denken aan de ‘break’ in diens Sectarian. Alles is volledig instrumentaal, met uitzondering van afsluiter Inside You.
Jammer is het daarom ook dat de productie het op vele punten laat af weten in vergelijking met het geschreven materiaal. De drums klinken soms vreselijk ingeblikt, alsof ze zijn gemixt op spotgoedkope en dunne speakers. Daarnaast bespeur ik men in de toetsenpartijen af en toe het gevoel alsof alles net iets te rap is afgemaakt. De piano klinkt te gehaast of net uit de maat. Maar als het eenmaal wél op z’n plek valt, dan is het resultaat – luisterend door de dunne en soms doffe productie heen – verbluffend.
Wat Costa voor een volgende plaat zou kunnen doen? Zich bekeren tot een topproducer die zich over zijn muziek wil buigen en de muziek uit het isolement kan halen. Zorg dat de composities openbreken, zorg voor een meer gepolijst geluid en laat het eindresultaat werkelijk uit de speakers knallen. Met die gedachte kan Daal nog alle kanten op. De ruwe diamant is zonder twijfel aanwezig, maar doet nog teveel pijn aan de scherpe randjes.
Feit is wel dat Costa een componist is in de categorie ‘avontuurlijk’. Een man met durf die alles wat hij in zijn hoofd hoort, ook muzikaal wil uitvoeren. Dit zijn namelijk wel de platen die, gemaakt in de spannende en donkere steegjes van de prog, veel indruk maken en het bewijs leveren dat de creativiteit van Italianen zoals hij geen grenzen kent. Volledig ondergaan, deze fraaie “Dances Of The Drastic Navels”. De clou zit ‘m in de ideeën.
Wouter Bessels