D AccordAlbum

De Noorse band D’AccorD maakt er zeker geen geheim van een enorme hunkering te hebben naar de progressieve rock uit de jaren ’70. Niet alleen klinkt de muziek geregeld als Jethro Tull, Genesis, Uriah Heep, Pink Floyd, Queen, King Crimson en Deep Purple uit die tijd, alle nummers zijn ook nog eens geheel analoog en in eerste take opgenomen. D’AccorD is er in geslaagd een progalbum te maken waarbij je je in dat tijdsgewricht waant, zonder hier echt in te verdwalen.

In tegenstelling tot de conceptuele voorganger “Helike” is de muziek meer recht toe recht aan, zijn de nummers korter en gevarieerder. Enkele van de bovengenoemde bands geven al aan dat een stevige noot (hardrock) zeker niet wordt geschuwd. De band maakt prog met een hele vette knipoog naar heel veel variaties van rock. We kunnen rustig spreken van zeven tinten rock.  De stukken zijn afwisselend complex en heel toegankelijk, meer richting het laatste. Op die manier levert de band een classis progrock album af.

In These Last Days komt recht toe recht aan rock en hardrock naar voren, gemengd met Americana, compleet met samenzang. Daniel Maage laat zijn karakteristieke stemgeluid in alle toonaarden horen en Fredrik Horn maakt meteen duidelijk dat de toetsen ook een belangrijke rol spelen bij deze noorderlingen. Moeiteloos switcht de band naar een stukje rock & roll om een wat bizar slot aan het nummer te draaien.

Jethro Tull ligt op de loer in Here Lies Greed, met een typisch Ian Anderson fluitje, dat ook op een album van Focus niet had misstaan. Ook de bluesy tonen van Tull ontbreken niet in dit nummer.

Knuffelrock komt zeker ook voorbij in sommige tranentrekkende partituurtjes, zoals Lady Faboulus. Voordat je denkt in een smartlap beland te zijn, wordt precies op tijd geschakeld naar een ander ritme, zodat ook zo’n nummer blijft boeien. Een lekkere vette gitaarsolo van Stig Are Sund is precies wat dit nummer nodig had. Hij strooit nog wel meer van deze solo’s rond, soms lekker stevig, maar ook heel subtiel.

Southern rock  ligt op de loer in Song For Jethro, (een knipoog naar Song For Jeffrey van Jethro Tull?) niet alleen door het gebruik van de mandoline. Dit instrument geeft het nummer meteen ook een folktintje. Een ingetogen zangpassage met alleen piano zorgt voor een softrock gevoel, waarna het tempo weer omhoog wordt geschroefd voor een heerlijk stukje progrock met gitaar- en toetsenuithalen. De samenzang aan het eind doet wat Keltisch aan.

De Noorse truiendragers lijken soms wel een loopje te willen nemen met de prog, zo schuren ze voortdurend tegen andere stijlen aan. Waarschijnlijk zijn ze hier helemaal niet bezig en ze hebben nog gelijk ook. Wat het voor de ontwikkeling van de band betekent? Geen idee. Waarschijnlijk krijgen we met de volgende schijf weer iets heel anders voorgeschoteld. Best verfrissend. Je denkt alles op “III” al eens gehoord te hebben en toch voelt het niet verkeerd aan. Een uurtje muziek om gewoon lekker op te zetten tijdens een gezellige maaltijd, maar aandachtig luisteren levert ook onverwachte muzikale vergezichten op. Het helpt als je van retro en Jethro houdt.

Fred Nieuwesteeg