DaedalusAlbum

Nadat ik het voorlaatste album “The Never Ending Illusion” had gerecenseerd bekroop mij het vermoeden dat een opvolger in gelijkblijvende samenstelling uit zou blijven. Niet vanwege een gebrek aan speltechnische kwaliteit, zeker niet. De uitvoering van het gebodene was namelijk zeker niet slecht, het gebrek zat vooral in een eigen gezicht en creativiteit in songwriting. Hierdoor werd de band gemiddeld genomen weggezet als de zoveelste Dream Theater kloon. Een heel redelijke, maar toch, een dergelijke referentie is tegenwoordig killing want wie zit er nog te wachten op een soort coverband?

Juist omdat de band toch behoorlijk wat kwaliteit aan de dag legde was ik behoorlijk nieuwsgierig naar dit nieuwe “Motherland”. Eerlijk is eerlijk, ik ben zeer aangenaam verrast. Vanaf de eerste minuten, waar een dreigend, klassiek georiënteerde opener de toon zet is duidelijk dat deze band enorm gegroeid is en een eigen koers is gaan varen. Dit wordt trefzeker bevestigd door de eerste echte track Your Lies wat zeer dreigend, super laaggestemd gitaarwerk laat horen over loodzware drums. De futuristische soundscapes en slepende zang zetten luister bij en de toon voor dit album is definitief gezet; Niet langer in de hoogste versnelling noten braken maar een echt ‘smerige’ progmetalsound creëren. Dat is de ambitie en mijn aandacht heb je hiermee direct te pakken.

Ik ben eigenlijk al volledig om bij de derde klassesong Until You’re Here. Een versnelling hoger dan de voorganger, met een vette knipoog naar de fantastische powerprog van landgenoten Vision Divine. Ondanks het hogere tempo blijft de gitaar van Andrea Torretta ook hier dreigend en laaggestemd, voorzien van een fikse dosis distortion. Het refrein is super melodieus en wat een meesterlijke gitaarsolo mogen we hier beluisteren. Kippenvel!

Met Perspective Of The Moon schakelt men een stapje terug en stapelt men in mid-tempo weer heerlijk onregelmatige maatsoorten op elkaar, veelal in mineure toonsoort. For Aye kent een eerste moment van rust met een warme akoestische intro. Helaas is dit ook een onvervalste misser aangezien het Italiaanse ‘pathos’ hier de overhand krijgt, wat bij mij zoveel wil zeggen als: skippen!
Gelukkig herstelt men snel van deze fout met titelsong Motherland wat teruggrijpt naar het zware begin en een mooie melodieuze versnelling met prettig gitaar- en toetsenwerk meekrijgt. Vervolgens doet men op Sand toch nog even aan krachtpatserij maar vandaag blijft Daedalus dicht bij zichzelf en is het eigenlijk gewoon genieten van trefzekere progmetal van de bovenste plank, overigens ook nog eens opgeleukt met uitstekende zang!

Het hoge niveau weet men op de resterende tracks met opvallend gemak vast te houden. Kwalitatief hoogstaande, moddervette progmetal op Italiaanse leest geschoeid. Briljante gitaarpartijen, uitstekende zang, sinistere toetsen en smeulende drums, Daedalus heeft het anno 2011 allemaal in huis en heeft met “Motherland” een onwaarschijnlijke stap voorwaarts gemaakt. Een stap die ik eerlijk gezegd niet voor mogelijk had gehouden. Na alle verwijzingen op het vorige album slaat men nu keihard terug en verwerft wat mij betreft direct een plekje in de bovenste regionen van progmetalland!

Govert Krul