DaemoniaAlbum

Tussen een stapel albums die we in de Progwereld postbus aantroffen zat ook “Dawn Of The Dead/Zombi” van Daemonia. De bloeddorstige hoes en de albumtitel nodigden niet bepaald uit tot het in behandeling nemen van deze door het Italiaanse Black Widow Records uitgebrachte cd. Nét voordat het album via onze zijdeur werd afgevoerd wist ik deze te onderscheppen. Niet dat ik een liefhebber ben van bloeddorstige afbeeldingen en demonische uitingen. Maar ik wist dat achter deze morbide buitenkant een veel fraaiere binnenkant moest zijn. En laat ik gelijk hebben…

De groep Daemonia is het zij-project van Claudio Simonetti. Deze toetsenist geniet bekendheid vanwege het eveneens Italiaanse Goblin. Met die band maakte hij vooral binnen horrorkringen naam met muziek voor de film Profondo Rosso (ook bekend als Deep Red) uit 1975 van regisseur Dario Argento. Er zouden nog talloze soundtracks van horrorfilms volgen. Een van die films was Dawn Of The Dead uit 1978 van regisseur George A. Romero. Internationaal werd deze film bekend onder de titel Zombi.

Kennelijk was Simonetti niet tevreden met het oorspronkelijke resultaat. Daarom besloot hij onder de naam Daemonia een nieuwe interpretatie van het origineel te maken. Die verscheen al eerder in 2006 als bonus cd bij de dvd “Dario Argenta Tribute Live In Los Angeles”. In 2013 besloot men deze als afzonderlijk album nogmaals uit te brengen. Feitelijk hebben we hier dus te maken met zelfplagiaat in het kwadraat. Plagiaat of niet, het eindresultaat mag absoluut gehoord worden. En ook door diegenen die met een grote boog om horror, zombies en demonen heen lopen.

Zoals het filmmuziek betaamd, is het album volledig instrumentaal. De nadruk ligt op het gebruik van toetsen. Vooral orgelklanken zijn alom aanwezig. Dat alles is doorspekt met gevarieerd maar overwegend stevig gitaarwerk. De liefhebbers van basgitaar worden verwend met vette klanken. Bij muziek voor horrorfilms denk je aan sinistere en duistere muziek. Op L’Alba Dei Morti Viventi en Zombi wordt je op je wenken bediend. At The Safari kent – hoe kan het anders – invloeden van Afrikaanse percussie. Bovendien is dit het enige nummer dat met geluiden van een achtervolging en geweerschoten een beeldend karakter heeft.

Vanaf het korte Torte In Faccia slaat de sfeer volledig om. Het is een vrolijk nummer in western sferen. Wat volgt zijn vrij korte nummers die in het geheel niet (meer) doen denken aan bloeddorstige taferelen. Uitschieters zijn het koddige Supermarket, Oblio (met een moddervette toetsensolo) en Roller. Die laatste is als een van totaal drie extra nummers opgenomen. De oudere lezers onder ons kennen ongetwijfeld Toccata E Fuga. Het klassieke nummer van J.S. Bach werd dankzij een populaire versie van de Britse groep Sky een hit in 1980. Het swingende Il Cartaio besluit deze fraaie en goed geproduceerde schijf.

Hans Ravensbergen