Allen, Daevid & EuterpeAlbum

Daevid Allen is volgens mij een beetje een rare. Niet alleen heeft-ie een rare voornaam, hij heeft ook een rare persoonlijkheid. Volkomen intuïtief levend moet deze voorman van Gong zijn medebandleden tot razernij hebben gedreven, met zijn actie om niét het podium op te gaan bij een concert van de groep in 1975, omdat er ‘kwade machten aan het werk waren’. Ja, gaat dat maar eens tegenspreken! Spontaan stopte hij met de groep en vluchtte min of meer naar Majorca, alwaar hij de leden van de Spaanse groep Euterpe tegen het lijf liep. Resultaat van deze gebeurtenissen en samenloop van omstandigheden was “Good Morning!”

Zelden ben ik zo’n prachtig plaatje van een vervlogen tijd tegengekomen. Allen’s onbedoelde soloplaat vanuit het zonnige Majorca, is in wel duizend opzichten enorm tijdsgebonden. Hoewel ik daarbij ook besef dat het begrip ’tijdsgebonden’ een relatief begrip is, voortkomend uit het feit dat je onbewust de tijd nog wel kan herinneren, of voorstellen. Ik bedoel, de 3^e symfonie van Beethoven (die Eroica, je weet wel, die ode aan Napoleon, waar-ie later zo’n spijt van kreeg) zal ten tijde van zijn 9^e symfonie ook wel als tijdsgebonden zijn ervaren.

Als ik hierover door zou filosoferen, verveel ik de lezer wellicht, maar aan de andere kant geef dat tevens een perfecte illustratie van wat Allen doet op “Good Morning!” De Spaanse klankelementen, akoestische gitaar en aangename percussie combineren op de plaat veel beter met de space-achtige klanken waar Daevid Allen patent op lijkt te hebben. De vaderlijke, en soms berispend klinkende stem van Allen komt overal bovenuit, hoewel ook de Spaanse Ana Camps aangename bijdragen levert met haar kinderlijke, wat schelle stem. Hoe het ook zij, verpakt als een soort ansichtkaart (doet iémand dat nog tegenwoordig?) naar het superverre Engeland, is het natuurlijk een hippieplaat tot en met! Alleen die foto al van Daevid Allen zélf op de achterkant. Verfrissend in een tijd dat elke man graag ‘stoer’ wil zijn, zo’n foto. Hilarisch, toch?

De hele plaat is ijzersterk, maar je moet wel even wennen aan de kinderlijke eenvoud van Allen’s werkwijze. Soms denk je zowaar dat ie maar wat heeft gebruld in de studio, maar bij nadere beluistering vallen alle puzzelstukjes (het is tenslotte maar een kinderpuzzel van 30 stukjes) op zijn plaats. Een kind onderschatten is ook het domste wat je kan doen. Wise Man In Your Heart is een uitzondering, daar het bijdragen kent van Pierre Moerlin en Mike Howlett, twee ex-collega’s uit Gong, met aan het einde de stemgeluiden van toenmalig vrouwlief en Gong-patriot Gilli Smyth. Door deze drie ‘gasten’ krijgt de track gelijk een enorme Gong-stoot, maar het Spaanse aspect en de zonnigheid blijven behouden.

De plaat kent veel verrassingen. Zo heeft het titelnummer Good Morning allerlei interessante tempowisselingen en prachtige Gong-achtige geluiden. Het oorspronkelijk afsluitende She Doesn’t She kent het aangenaamste saxofoonthema dat ik járen hoorde. En Spirit kent een agressief tussenstukje dat je helemaal daar niet verwacht. De bonustrack Euterpe Gratitude Piece klinkt als een pauzemuziekje bij een concert, maar is tevens één van de fraaiste new-age-stukken die ik ken. Het brengt de plaat zelf eigenlijk tot rust, dus ik vind het een terechte toevoeging.

De heruitgave van deze plaat uit 1976 door de lui van Esoteric is meer dan verdiend. Gong-liefhebbers zullen die opvreten, maar ook andere liefhebbers van buitengewoon gedateerde muziek kunnen deze nostalgietrip probleemloos tot zich nemen. Liefst in de vroege ochtend.

Markwin Meeuws