DagmährAlbum

Lust je een gebakken eitje? Met kwal? Wat, lijkt je dat vies? Misschien is het wel een delicatesse in sommige culturen…

Onbekend maakt onbemind, zo gaat het gezegde. Tja, dat mag dan wel zijn, maar symfonische rockfans staan doorgaans bekend om hun durf nieuwe bands te leren kennen. De uit Quebec, Canada afkomstige band Dagmähr is wat dat betreft een eitje voor je. Tenslotte, de band kent vele ingangen die elke symfonische rockliefhebber moet aanspreken: aan de ene kant de duidelijke invloeden van Peter Hammill en King Crimson, maar aan de andere kant schrijft de band duidelijk GENESIS met hoofdletters. Tel daarbij op de invloeden van de Zweedse ‘sectie’ als White Willow, Anekdoten, Liquid Scarlet en Landberk en je weet een beetje wat je moet verwachten. Laten we het eitje eens langzaam afpellen en kijken hoe het smaakt, als we het als maaltijd verwerken.

Waar het debuut “My Magnificent Instability” zich nogal eens kenmerkte door een grote mate van briljante instabiliteit, op “As Far As We Get” laat Dagmähr horen ook met weloverwogen composities en een veel meer volwassen sound verder te komen dan waar ze gezien de titel aanspraak op maken. Vormde het debuut een verzameling interessante composities waar het speelplezier vanaf spatte, deze opvolger smaakt gelijk al als een geheel. De ingrediënten van deze roerbakei zijn zo meer tot smaak gebracht. Daarom kan gerust gesteld worden dat “As Far As We Get” een dijk van een plaat is, grenzend aan een klassieker.

Vind je het ook niet fijn als een plaat gelijk indrukwekkend begint? Dat je hem opzet en denkt: ja! Deze cd heeft dat absoluut. Outsider The Egg opent gelijk indrukwekkend en Dagmähr zegt als het ware: hier zijn we, meer dan bereid je een uitstekende maaltijd op te dienen. Ervan uitgaande dat je van ei houdt. Hoe vind je die enorme drumslag op 1:57? Massief hè?
Lessard zingt aanmerkelijk rustiger en meer beheerst dan op het debuut. De opbouw en spanning van dit nummer, de gelaagdheid, de haast Beatles-achtige zang, dit allemaal vindt zijn verlossing aan het einde van het nummer met een knap in de mix weggemoffelde toetsensolo. Zo, we zijn wakker! Hier krijgen we trek van zeg! Heb je nog meer?

Een ei is een zowel fragiel als stevig geheel. Stevig, omdat het tal van noodzakelijke eiwitten en koolhydraten geeft. Zwak, omdat het zo breekbaar is. De muziek van Dagmähr is net zo. Last Reaction is wellicht wel het hoogtepunt van de cd, met de mooiste toetsenmelodieën, het beste drumwerk en emotionele zang van Lassard. Het mooiste stukje zit precies op 5:54, als de gitaarmelodie als het ware verschuift naar een nieuwe prachtige melodie die het leidende motief vormt in de verdere opbouw daarna. Sowieso zijn Lessard’s gitaarsolo’s en de klankkleur van zijn gitaar sowieso erg mooi en als Pierre Massicotte dit nog vermenigvuldigt met zijn Mellotron- en MiniMoog-capriolen is het simpelweg genieten geblazen.

Deze Massicotte excelleert in onze volgende gang, het langzaam beginnende An Odd Season In The Blasphemous Garden Of Social Desease. De lange, vreemde titel ten spijt is het een eenvoudige compositie die een enorme extra dimensie krijgt in het tweede gedeelte, als Massicotte zijn registers wagenwijd opengooit en ons een blik naar de hemel gunt. Och, zo mooi! En denk je net beland te zijn op een wolk van proggenot, word je rustig door Dagmähr meegevoerd naar nog mooiere vergezichten. Wat kennen wij toch een fraaie muzieksoort en wat valt er toch veel moois te ontdekken!

De drankjes worden ondertussen opgediend middels het volledig instrumentale Inside The Egg, dat gesplitst in twee gedeeltes over de plaat wordt uitgesmeerd.

Met Pertual Attrition zijn we duidelijk aanbeland bij het hoofdgerecht van deze maaltijd. Een nummer waarin de talenten van drummer en percussionist (vooral dat laatste hoor je) Philipe Lachance helder tot uitdrukking komen. Ook een nummer waar gestrooid wordt met zo’n beetje de hele geschiedenis van de symfonische rock, zonder ook maar een moment een duidelijke invloedsbron te kunnen aanwijzen. Ja, Genesis misschien, maar dat is niet eerlijk. Feitelijk is het nummer een lange jam op de hoofdmelodie, maar ook weer niet geheel structuurloos. In het tweede gedeelte komt immers het beginthema weer kort terug. Aan het einde vertoont Dagmähr zelfs wat progmetal-invloedjes, zonder die fans nou gelijk en-masse voor zich te kunnen winnen hiermee. Massicotte laat een angstige toetsensolo horen en ik stel mij voor dat het nummer live moeiteloos twee keer zo lang zou kunnen duren.

Lightly Engaged, tenslotte, is het toetje. Het is een akoestisch beginnend nummer dat in het tweede deel een haast Afterglow-achtig sfeertje krijgt. Maar het is ook een stevig toetje, dat aan het einde ervan een haast zure nasmaak achterlaat en doet denken aan het debuut. Misschien laat Lessard toch nog even horen wel degelijk therapie nodig te hebben.

En zo brengt Dagmähr ons deze tweede cd, die een veel meer volwassen indruk maakt dan het toch al niet misselijke debuut. Het wordt tijd – niet alleen voor een opvolger – dat menig symfonische rockfan kennis gaat maken met de kwaliteiten van dit viertal uit Quebec.

Zo, ben je verzadigd door deze maaltijd? Heb je dat eismaakje nog in je mond? Wel lekker hè?

Markwin Meeuws