DamanekAlbum

De Britse zanger/multi-instrumentalist Guy Manning dankt z’n bekendheid binnen progkringen hoofdzakelijk aan z’n deelname aan bands als Parallel Or 90 Degrees, The Tangent en United Progressive Fraternity (UPF), maar toch heeft hij zeker ook het nodige aanzien verworven met zijn vele soloalbums. Damanek heet zijn nieuwe band en ik durf dan ook net zo makkelijk te beweren dat het hier besproken debuut “On Track” tot nu toe het beste album in z’n carrière is. Lees gerust verder.

Bij Damanek staat Manning op verschillende manieren centraal. Niet alleen is hij componist en tekstdichter van de acht nummers, ook verzorgt hij de leadzang op zo goed als de gehele schijf. De meest centrale rol die hij inneemt moet je nogal letterlijk nemen; hij is met de letters ‘MAN’ namelijk de mooi in het midden staande hofleverancier voor wat de bandnaam betreft. Het is echt zíjn bandje, hoewel. DA staat voor de eerste twee letters van bassist Dan Mash en EK is de aanduiding voor Marek Arnold, saxofonist en klarinetspeler van dienst. Vlak hun verrichtingen absoluut niet uit. Mash weet wat kletteren is en Arnold klinkt zo sierlijk als een jonge hinde. Nu we toch bezig zijn: Damanek heeft als vierde lid de Australische toetsenist Sean Timms aan boord. Ook al geen kleine jongen. Tel het even bij elkaar op, drie UPF-leden en een ex-Unitopiaan zodat je een idee hebt uit welke hoek de wind waait.

Daarnaast is er een keur aan gastmuzikanten aanwezig op het album. De mannen van Damanek hebben daar een prima neus voor. Drummer Brady Thomas Green, die samen met Timms in de heavy progband Southern Empire speelt, laat in de eerste zes nummers zijn krachtige spel horen en geeft zodoende de muziek een heerlijke dynamiek. Ook zijn er drie gitaristen om de klus te klaren waarvan Luc Machin met zijn lange haren het meest opvalt. Ook de uit down under afkomstige percussionist Tim Irrgang (wie anders ?) is zeer nadrukkelijk van de partij en ik zie zijn invullingen dan ook als constructief. Verder is er fluit, trombone en trompet plus de nodige achtergrondzang. Erg fijn is het feit dat er een paar bijdragen zijn van gerenommeerde muzikanten als Phideaux en Nick Magnus. Veel variatie dus maar het wordt nergens een bonte boel.

Ga vooral niet voorbij aan de eigen koers die de band probeert te varen. Damanek heeft de focus op de groove gericht. Hoe listig worden prog en ondermeer funk samengebracht en dat op een smakelijke, niet bepaald ontoegankelijke manier. De muziek kent veel elektronica en percussie. Enige momenten wereldmuziek zijn dan ook niet zo vreemd maar het gaat soms ook de Toto-kant op of er is sprankelende jazzpiano te horen. Het is dat Damanek zo lekker speels en avontuurlijk klinkt, anders zou ik Steely Dan nog als grootst gemene deler hebben genoemd.

Hoe dan ook: “On Track” is een warm en sympathiek album en ook de teksten hebben een uitstraling die je wil omarmen. Er komen nummers voorbij die op integere wijze sociale en economische onderwerpen behandelen die veelal gerelateerd zijn aan moeder aarde en haar bewoners, maar er is ook ruimte voor een tot de verbeelding sprekend kinderverhaal. Opener Nanabohzo And The Rainbow gaat over iemand die de bloemen kleurt en hoe de vogels dan de regenboog z’n kleuren geeft. Het is een aanstekelijk nummer, gebaseerd op een pakkende zanglijn en voorzien van prima solo’s op sopraansax en gitaar. Dit nummer kent ook een paar smaakvolle Oosterse passages en dat geeft de burger moed. De deur naar de rest van het album staat flink open. Long Time Shadow Falls is ondanks het songmatige begin lange tijd bedompt, maar als dan de sfeer omslaat naar bombastisch en het orgel wervelen gaat krijgt alles betekenis. Het gaat over het drastisch afnemende aantal wilde dieren en Manning is hier vocaal in topvorm.

Er gebeurt van alles op de plaat. Het singersongwriter-achtige The Cosmic Score kent fraai toetsenwerk van Nick Magnus waaronder een solo die voortkomt uit een stukje tweestemmige sax. In het dampende fusionnummer Believer-Redeemer zit een spetterende trompetsolo. Ook horen we er weer een uitmuntende sax, ditmaal een alt. Wat is die Arnold goed. In Oil Over Arabic komt hij helemaal met een weergaloos staaltje soepele vingers. Het daaropvolgende Big Parade is een protestsong die me doet denken aan de streetparade jazzband van m’n vader, compleet met banjo en klarinet. Vraag me niet waarom maar het past wonderwel in het geheel. Madison Blue is een mooi ingetogen rustpuntje en zo is daar het afsluitende Dark Sun, een episch nummer over luchtvervuiling. Manning krijgt hier vocale bijstand van Phideaux en hij mag zich gelukkig prijzen dat hij zulke fijne muzikanten om zich heen heeft die z’n gedachten uitstekend weer weten te geven. Op zich is Dark Sun een optelsommetje van al het voorgaande maar het is heel graag gemaakt.

“On Track” is geproduceerd door Sean Timms. Hij heeft dat erg goed gedaan, lekker warm en intiem met veel ruimte voor detail en dynamiek. We hebben hier een album waar eigenlijk niks op aan te merken is. Daar wil ik het dan maar bij laten. Bij dezen.

Dick van der Heijde