Wilson, DamianAlbum

Damian Wilson is geen onbekende naam in het progressieve genre. Zo was hij o.a. frontman van zowel Landmarq als Threshold en was hij later terug te vinden op de albums van Ayreon. De Classic Rock Society riep hem 4 maal uit tot beste zanger. Na het uitkomen van het derde Threshold album “Extinct Instinct” besloot Damian zich te gaan richten op een solo album. “Cosmas” is het resultaat daarvan.

Als je nu denkt dat “Cosmas” een pittige progressieve plaat is geworden a la Threshold, dan zit je er goed naast. Vaak zie je dat zangers die zingen in een band in een bepaald genre, solo een hele andere kant op gaan. Met Damian Wilson is dat niet anders. Wilson vaart met “Cosmas” duidelijk zijn eigen koers. Op het album staan totaal 15 songs met een hoog ballad en country gehalte. Aangezien hij veel heeft gedaan in het progressieve genre, verdient dit album het om besproken te worden.

Als je het boekje openslaat, staat er al op de eerste bladzijde vermeld “You don’t have to like the songs i write”. Dit geeft al aan dat we iets anders mogen verwachten dan datgene dat we van hem gewend zijn. Het album opent met de fantastische ballad When I Leave This Land. In deze ballad etaleert hij al meteen zijn zang kwaliteiten, van rustig en ingetogen in het de coupletten, tot prachtig aanzwellend in het refrein. Dit refrein is zo krachtig en meeslepend, ik betrapte mezelf op het feit, dat ik steeds weer naar het refrein uitkeek. Deze ballad is meteen het hoogtepunt van deze cd.

Over het algemeen hebben de andere nummers een hoog country gehalte, niet bepaald mijn kopje thee. Kwalitatief is de cd van een hoog niveau net als de productie. Wilson schroomt niet om een groot aantal instrumenten te laten opdraven in zijn muziek. Zo is er een grote rol weggelegd voor de viool. Maar ook de piano, klarinet, cello en de hobo duiken regelmatig op.

Agony heeft voor mij wel een erg hoog “honky tonky pianissie” gehalte. Het typische snelle en hoge western piano geluid is hier debet aan. Please Don’t Leave Me Till I Leave You heeft precies dat zelfde geluid maar nu ondersteunt met speelse viool, cello en de banjo. Ik zie in mijn gedachten al zo’n grote groep mensen, in spijkerbroek en cowboy laarzen gestoken, line dansen en af en toe YEEEE HAAAA schreeuwen.

Al met al moet ik zeggen dat de kwaliteit en diversiteit erg hoog is in dit album, de ballads als Nothing In This World Remains The Same en Just The way It Goes zijn prachtig. Maar goed, het is geen prog…. Mocht je eens iets totaal anders willen hebben, of ben je een hele grote Damian Wilson fan, dan kan ik je dit album zeker aanraden. Wil je je collectie alleen vullen met symfo en prog, dan raad ik je aan, deze cd links te laten liggen.

Maarten Goossensen