Wilson, DamianAlbum

Naast een carrière als rockzanger in onder andere de progmetalband Threshold is Damian Wilson al jaren in de weer met eigen singer-songwriter getinte liedjes. Het resultaat daarvan is een viertal fraaie albums dat een totaal andere kant van Wilson laat horen. Hij begeleidt zichzelf daar hoofdzakelijk op akoestische gitaar, stemmig omlijst door dan weer strijkers, dan weer blazers. Er is piano, accordeon, mondharmonica en viool, maar natuurlijk is er altijd die gevoelige, passionele en soms toch ook uitbundige stem van hem. Met de dubbellaar “I Thought The World Was Listening” confronteert Wilson de wereld opnieuw met een groot aantal van zijn nummers. Uiteraard is hier sprake van geremasterde versies en vijf liedjes zitten zelfs in een nieuw jasje. Tevens zijn er vier nieuwe nummers te horen. Het kan niet op.

Maar liefst 31 keer neemt de aimabele Wilson je mee in zijn intens gevoelige wereld waar de teksten op indringende wijze over het leven gaan. Het is goed toeven in deze omgeving. Wilson leeft z’n leven diep en alhoewel de schrijfsels nogal persoonlijk zijn kan je je er toch makkelijk mee identificeren.

In eerste instantie komt dit album misschien wat overbodig over, maar dat is het absoluut niet. Het album maakt juist de andere overbodig. “I Thought The World Was Listening” is met zorg samengesteld en doet enorm recht aan de persoon die Damian Wilson is. Het fijne van dit verzamelalbum is dat er coherentie in het gebodene zit. De warme stem van Wilson heeft een groot bereik en dat is de grootst gemene deler. Als een waar bindmiddel houdt hij de ingrediënten op het album bij elkaar. Wilson heeft niet eens zo’n heel groot oeuvre om uit te putten en toch slaagt hij erin om “I Thought The World Was Listening” een grote variëteit mee te geven. Zo schommelen de nummers tussen een ingetogen werkje als Part Of Me aan de ene kant en een wat meer levendige track als Light In The Middle aan de andere. Het is sfeervol, intiem, positief, mooi, vrolijk, folky, symfonisch, poppy, zwierig en in See You There zelfs jazzy wat de man laat horen.

Van de debuut-cd “Cosmas” uit 1997 is slechts één nummer geselecteerd, het bloedmooie When I Leave This Land. Wel is Homegrown aanwezig maar het betreft hier een demo-opname. Ook zijn er enkele “Cosmas” nummers te horen in de vorm zoals ze op “Live In Rehearsel” staan. “Disciple” uit 2001 is vertegenwoordigd met acht nummers waarvan het mooie titelnummer het bal mag openen. Wie van melancholieke muziek houdt zit goed. Velen zullen het haast filmische einde van Beating Inside of het gedragen Just The Way It Goes als hoogtepunten ervaren. “Let’s Start A Commune” uit 2003 is het meest dynamische album dat Wilson maakte en dat is niet zo onlogisch als je bedenkt dat producer Andrew Holdsworth toen digitaal ging werken. Met deze bijdragen laat Wilson weder maal horen muziek te maken die recht uit zijn hart komt en wars is van elk verwachtingspatroon. Het titelnummer Commune heeft op integere wijze een gospelgevoel zonder dat er een koor aan te pas is gekomen. A Long Way Home en One Life zijn mid-tempo country pop, terwijl Subway juist vlotte bluegrass is. In Spin gaat het dan weer richting kleinkunst, dit dankzij de begeleiding op piano van Mark Northfield. Bij Damian Wilson geldt eens te meer dat als de stem goed is, het genre er eigenlijk niet zoveel toe doet.

De muziek is behoorlijk lichtvoetig en in zekere zin zelfs unplugged te noemen. Om het geheel nog wat milder te maken is een aantal nummers in een nagenoeg akoestische versie neergezet. Dat pakt in het geval van Fine Weather goed uit.Het is een verbetering. Zoals gezegd bevat “I Thought The World Was Listening” ook vier nieuwe nummers. Vooral het liedje Array Of Lights is een mooie. Het laat zich meten met nummers als When I Leave This Land en Just The Way It Goes. Het is ook zo gezwollen, zo buitengewoon sfeervol. Tijdens het schrijven van deze recensie is het kerst, een mooier kerstliedje kan je je niet wensen!

“I Thought The World Was Listening” zal de nodige interesse genereren. Voor zowel de niet ingewijde als voor de doorgewinterde fan is dit een goed totaaloverzicht. De muziek is te mooi om in de vergetelheid te raken en Wilson kan er van uitgaan dat de wereld ditmaal wel zal luisteren.

Dick Van Der Heijde