Damnations DayAlbum

Bij mijn toegezonden promo-aanbod staat de laatste tijd de vraag nog wel eens centraal: is het genre powermetal nog net zo levend als pakweg vijftien jaar geleden? Komen er nog steeds nieuwe, aansprekende bands bij die niet het voorgekauwde repertoire brengen en passen ze de nodige progressiviteit toe?

De specifieke vraag bij de Australische band Damnations Day is of ze in het genre powermetal geplaatst moeten worden, maar na de nodige luisterbeurten kan ik die conclusie met ferme uitroeptekens bevestigen. Dubbele bass drums, snelle en staccato gitaar-riffs, hier en daar een gitaarsolo en zang in de hoogste regionen. Een duidelijker signaal kan je bijna niet afgeven. Dat er hier en daar ook wat lichte trash elementen in het geluid van de Aussies te vinden zijn wil nog niet zeggen dat de band daardoor een andere twist geeft aan het genre powermetal, hoewel de promosheet spreekt over een grote variatie aan metal stijlen.

De band is in 2005 ontstaan en opgericht door twee broers, zanger Mark en drummer Dean Kennedy. In 2013 verschijnt het alom geprezen “Invisible,The Dead” en de daaruit voortkomende goede reviews resulteerden in veel live-optredens als voorprogramma van bands als Nightwish, Teramaze, Helloween, Sybreed en Pegazus. Die opgedane invloeden stimuleerden de mannen in de song writing van dit  nieuwste album, “A World Awakens”.

Nu, is dit een band die de metalwereld gaat verbazen? Nee, wat mij betreft niet. De band weet namelijk niet het hele album te boeien en over de hele linie klinkt het zo nu en dan wat gezapig. De spanning wordt te weinig opgebouwd, maar eerlijk is eerlijk: alle songs zijn degelijk en consistent gecomponeerd. Het woordje ‘degelijk’ is in dit geval dan ook dodelijk, het beklijft nergens in negatieve, maar bijna ook nergens in positieve zin. Het mag duidelijk zijn dat dit kwartet veel talent en vakmanschap herbergt, maar dat wil niet zeggen dat het een garantie voor spanning is. Absolute topnummers zijn er niet echt te vinden, hoewel – zorgvuldig gekenmerkt- de titeltrack nog enige extase brengt. Ook de gitaar-riffs zijn hier en daar plezierig voor het oor en met diezelfde gitaren worden enkele geluidsmuren opgetrokken die zeer zeker niet onaardig klinken. Het staat ver van saai, maar een verhoogde bloeddruk voorzie ik ook niet.

Zanger Mark Kennedy is wat mij betreft wel van onschatbare waarde voor deze band. Hoewel hij met zijn geforceerde uithalen soms op het randje van toelaatbaarheid balanceert, tilt hij het niveau van deze band naar een hoger niveau. Toegeven, met de mix wordt er ook veel bijgeschaafd, maar hij verstevigt met zijn unieke en krachtige zang ook de bevestiging dat dit een powermetal band is. Hoge noten en vaak tot de uiterste regionen ingezet, de manier van zingen die we kennen van de bekendere powermetal bands.

Is melodieuze power metal helemaal jouw ding? Dan is dit een plaat die je op basis van kwaliteit niet links mag laten liggen, hoewel deze band het genre overigens niet openbreekt. Je zal niet specifiek verrast worden met nieuwe noviteiten, maar het is in elk geval amusant te noemen.

Ruard Veltmaat