Cavanagh, DanielAlbum

Intrigerende man, die Daniel Cavanagh. Serieus, zeer gedreven, perfectionistisch en intens. Zo zou ik hem omschrijven, wetende dat ik de man persoonlijk niet ken. Op 9 november 2015 zag ik Anathema in de prachtige grote zaal van TivoliVredenburg. Ik zat naast het podium en zat een paar meter bij Daniel Cavanagh vandaan. Het was zo boeiend om hem aan het werk te zien en hoe hij, vol concentratie, steeds weer die verschillende loops componeerde.

Met “Monochrome” levert hij zijn eerste soloplaat af. Het album past goed bij hoe ik hem vind over komen. Het is een intens werkje geworden dat je ongetwijfeld zal raken. De teksten zijn sterk en voelen persoonlijk aan en dit alles wordt versterkt door het prachtige artwork. Linkjes met het rustige werk van Anathema op albums als “A Natural Disaster”, “We’re Here Because We’re Here” en “Falling Deeper” zijn nooit ver weg. Het bewijst maar weer hoe groot zijn invloed binnen de band is.

Sterkste troef is misschien wel het feit dat hij een flinke rol heeft weggelegd voor onze neerlands trots Anneke van Giersbergen. De twee zijn al vele jaren goede vrienden en muzikaal gezien vormen ze een perfect huwelijk! Kijk en luister maar eens naar deze prachtversie van de Anathema song Untouchable, Part II.

Het album opent met The Exorsist, een nummer dat Daniel live ook al eens liet horen. Het is meteen een van de mooiste nummers van het album. Hij begeleidt zichzelf op piano en ook de akoestische gitaar mengt zich in het geheel. Vocaal gezien legt hij zijn hele ziel en zaligheid erin en dat komt binnen! Een eenvoudig drumritme maakt de intensiteit alleen maar groter en zijn vocale uithalen zijn zo vol emotie, prachtig!

Ook This Music kent een prachtige opbouw en de zang van Anneke van Giersbergen splijt het als het ware helemaal open. Toch is er nergens een uitbarsting, het blijft als het ware onderhuids. Het broeit. De intense gitaarsolo is prachtig. Soho doet sterk aan het werk van Anathema denken. Het opent rustig met piano, maar het ontpopt zich tot een felle rocker die daarna weer terugzakt naar een fragiel pianoliedje. Mooi die twee gezichten binnen één track. The Silent Flight Of The Raven Winged Hours is instrumentaal en heeft een soort gelijke opbouw. Het schuurt tegen de postrock aan.

Oceans Of Time ademt dezelfde sfeer uit als The Exorcist en afsluiter Some Dreams Come True is een prachtig instrumentaal werkje dat je langzaam weer terug op aarde brengt. Het zweverige einde, compleet met zeegeluiden en de lach van een klein kind, dat net iets te zoet en kitsch overkomt, is hem direct vergeven. Want dit is een album om te koesteren. Het bevat zoveel schoonheid en intensiteit en het geheel voelt persoonlijk en intiem aan. Een schijf om te beleven onder de koptelefoon. Intrigerende man, die Daniel Cavanagh.

Maarten Goossensen
CD:

LP: