DanteAlbum

“November Red” is het derde album van Dante. Ik was redelijk enthousiast over “Saturnine”, de voorganger van het hier besproken album. Ik eindigde die recensie niet voor niets met de volgende zin: Wanneer de stijgende lijn van deze cd op het derde album wordt doorgetrokken en serieus werk wordt gemaakt van de zang, zal de groep een blijvertje kunnen zijn en mag de muziek wat mij betreft worden ‘File under good progressive music’.
Na intensieve beluistering moet ik concluderen dat de stijgende lijn op “November Red” niet verder is doorgetrokken. Persoonlijk vind ik dat jammer, want ik dicht het vijftal nog steeds potentie toe.

Aanvankelijk is er nog weinig aan de hand. Zowel Birds Of Passage als The Lone And Level Sands trekken de lijn van “Saturnine” strak en stevig door. In deze nummers staat de zware en soms logge progmetal nog rotsvast als een huis. Het zijn in het bijzonder de muur aan gitaar en het oerdegelijke drumwerk die daarvoor verantwoordelijk zijn. Maar met Beautifully Broken trapt de groep voor het eerst in de valkuil. Deze zoetsappige tranentrekker haalt in een keer de vaart uit het album. Ik vraag me altijd af waarom deze liedjes zo nodig op een progmetalalbum moeten staan. Het enige positieve is dat de zang van Alexander Göhs, die feitelijk een middelmatige metalzanger is, in deze ballads goed tot zijn recht komt. Op The Day That Bled kruipt men uit de valkuil en wordt de koe weer stevig bij de hoorns gevat. Het nummer is doorspekt met wervelende toetsensolo’s waaronder gierende en raspende orgelklanken. Evenals op “Saturnine” wordt de middelmatige zang van Göhs op deze heavy nummers gemaskeerd wanneer Markus Maichel en Christian Eichlinger hem bijstaan.

Na een kickstart met schreeuwerige zang zakt halverwege in een rustige passage van Shores Of Time het geheel naar een bedenkelijk niveau. Ik betrap Göhs hier zelfs op wat onzuiverheden. In het slappe Allan kan de volgende valkuil niet worden ontweken. De ongetwijfeld beste intenties worden helaas niet in muzikale daden omgezet. En ik weet dat ze het kunnen! “November Red” dreigt zelf als een nachtkaars in stilte te doven. Maar gelukkig is daar als besluit het titelnummer November Red. In bijna dertien minuten hoor ik daar de échte Dante. De muur aan gitaargeweld, wervelend toetsenspel en tempowisselingen volgen elkaar in rap tempo op. De korte rustige stukken passen hier wel als een schoen en Göhs lijkt zichzelf in dit melodieuze nummer gevonden te hebben. Ik hoor een groep zoals ik ze minimaal een uur wil horen. Een groep die me hier overigens in alles doet denken aan The Aurora Project. Ondanks een album dat mijn hoog gespannen verwachting na “Saturnine” niet helemaal heeft waargemaakt, valt er immers nog genoeg te genieten.

In januari 2013 kreeg Dante net na het afronden van deze cd een enorme dreun te verwerken met het overlijden na een ernstig ziekte van Markus Berger. De medeoprichter, gitarist en basgitarist werd slechts 38 jaar. Dante gaat deze tegenslag zonder twijfel overwinnen.

Hans Ravensbergen