Dante

When We Were Beautiful

Info
Uitgekomen in: 2016
Land van herkomst: Duitsland
Label: Gentle Art Of Music
Website: http://www.danteband.de/
Luisteren kan je hier: https://www.youtube.com/watch?v=miFyZdCwE7U
Tracklist
Rearrangement of the Gods (10:46)
Ambitious (9:12)
Beautiful Again (6:42)
Until the Last Light Breaks In (10:54)
Let Me Down (8:22)
Sad Today (3:36)
Finally (14:13)
Christian Eichlinger: drums
Alexander Göhs: zang
Julian Kellner: gitaar
Markus Maichel: toetsen

When We Were Beautiful (2016)
November Red (2013)
Saturnine (2010)
The Inner Circle (2008)

In januari 2013 kreeg Dante net na het afronden van deze cd een enorme dreun te verwerken met het overlijden na een ernstig ziekte van Markus Berger. De medeoprichter, gitarist en basgitarist werd slechts 38 jaar. Dante gaat deze tegenslag zonder twijfel overwinnen.

Zo besloot Hans Ravensbergen zijn recensie van het vorige album “November Red” en de hiervoor genoemde dood van medeoprichter Markus Berger heeft zeker een grote invloed gehad op de muzikale richting van de band. Zijn dood heeft een grote rol gekregen bij het schrijven van “When We Were Beautiful” en is daarmee het centrale thema van dit album geworden. Bij een nummer als Sad Today schieten de tranen in je ogen en het slotnummer Finally is een afscheid van de band aan hun voormalige collega en goede vriend.

Emotioneler, steviger, progressiever en nog complexer dan hun vorige albums, met goed geschreven teksten, maakt dat dit album een schitterend eerbetoon is aan hun voormalige gitarist. De eerste minuten van Rearrangement Of The Gods doen vermoeden dat we met een kloon van de oudere Dream Theater, denk aan “Images And Words”, te maken hebben. Dante wordt wel vaker met deze Amerikaanse band vergeleken, maar zodra Alexander Göhs begint te zingen houdt de vergelijking direct op en verderop tijdens dit album komen deze invloeden sporadisch terug. Natuurlijk is Dante ook een progressieve metalband, met complexe structuren en een veelheid aan tempowisselingen, maar de sound is steviger en doet meer denken aan een band als Savatage of de eveneens Duitse bands Accept of Helloween.

Julian Kellner heeft de gitaar van Markus Berger overgenomen en zeker in een dergelijke situatie is dat een moeilijke taak. Kellner is zeker niet zo virtuoos als Berger, maar is mede debet aan de  heavier sound die de band neerzet. Bijvoorbeeld op Ambitious laat hij goed horen wat zijn eigen gitaargeluid is: technisch perfect met een heavy bite.

De eerste zes nummers van het album zijn lekker om te beluisteren en voor de liefhebbers van deze band zeker aan te bevelen. Bij het laatste nummer Finally wordt echter uit een compleet ander vaatje getapt. De eerste helft van dit nummer is bijna een kopie van Pink Floyd’s Keep Talking. Zeker bij de stukken met gesproken teksten is deze referentie onmiskenbaar. En wauw, wat een mooi nummer hebben ze hiervan gemaakt. Dit nummer, dat overigens veertien minuten klokt, is zeker het pronkstuk van het album. Halverwege het nummer krijgen we een tempowisseling, waarbij ook de stem van Göhs opeens veel helderder klinkt en het nummer een Marillion touch krijgt. Op zo’n elf minuten worden we vervolgens getrakteerd op een heerlijke gitaarsolo á la Steven Rothery. Het nummer besluit in een samenzang. Zoals hierboven al aangegeven is dit nummer een ode aan hun medeoprichter Markus Berger. Waardiger kan een afscheid niet zijn, kippenvel. Alleen al voor dit nummer is dit album een must!

Mario van Os

Koop bij bol.com

Send this to a friend