Dark Horse White HorseAlbum

Na een tweetal akoestische soloplaten, een reeks gastoptredens en een zware periode in haar leven is onze (inmiddels woont ze al weer zo lang in ons kikkerland dat we haar gewoon maar claimen) vocale femme fatale Marcela Bovio weer terug in het zadel. Met twee stoere mannen aan haar zijde vormen ze samen Dark Horse White Horse, een wervelend som der delen die per individu zijn sporen binnen het symfonische en progressieve metal landschap zeker heeft verdiend. In april 2021 ziet hun eerste ep het levenslicht en met dat apocalyptische pareltje vallen ze gelijk met de deur in huis.

Dark Horse White Horse is het nieuwe project van Jord Otto (Revamp, VUUR en My Propane) en Ruben Wijga (Revamp, Blackbriar). Na een paar shows mee te hebben gedraaid als gitarist voor MaYaN liet Jord wat demo’s aan Marcela (Stream of Passion, Ayreon, MaYaN) horen van nieuw werk dat hij even snel met zijn telefoon had opgenomen. Marcela voelde zich dusdanig geïnspireerd dat zij zich aansloot bij het nieuwe gezelschap en direct de dag daarna in de pen kroop om de zanglijnen uit te werken. En geloof me als ik zeg dat deze heren het met hun dame hebben getroffen, en Marcela met haar mannen.

Vanaf de eerste seconden van de openingstrack Judgement Day wordt de luisteraar getrakteerd op een apocalyptische wereld vol monsterlijk gitaargeweld, strakke drums en meedogenloos symfonische melodieën. De zanglijnen zijn onmiskenbaar Marcela en grijpen direct terug naar haar tijd bij Stream of Passion, maar vooral ook haar kalmere solowerk “Unprecedented” en “Through Your Eyes”. Haar zang gaat door merg en been met een zekere ernst waarmee ze des te meer weer eens laat zien hoe goed ze emotie over weet te brengen. Diverse passages sluiten naadloos op elkaar aan en weten een mooie balans te vinden tussen harde symfonische metal en vakkundige progressiviteit. Daarbij wil ik graag wel mijn verbazing uiten over de toegankelijkheid van de muziek: de nummers blijven hangen in je hoofd en laten niet meer los.

In het verleden heb ik wel eens mijn beklag gedaan over symfonische metal als genre. Ik was (en ben nog steeds) van mening dat hoe fijn de muziek bij tijd en wijle ook is, het genre gewoon niet meer vernieuwt, alles klinkt hetzelfde. Dark Horse White Horse heeft bewezen een positieve uitzondering te zijn op mijn ongezouten mening. Waar dat precies door komt? Dat antwoord ben ik jullie nog verschuldigd. Ik kan mijn vinger er niet op leggen. Dit trio is gewoon een winnend team, dat samen een verfijnde mix levert van verschillende invloeden die heel mooi samen weten te komen.

Is dit album dan perfect? Nou, dat wil ik ook weer niet zeggen. Behalve het clichématige maar waarheidsgetrouwe argument dat het album met vijf nummers gewoonweg erg kort is, moet ik toegeven dat de zang op een enkel nummer ietwat naar de schreeuwerige kant kan gaan neigen, met name bij het laatste nummer Cursed. Maar nu zeur ik gewoon, want ik ben van mening dat dit een erg lekker album is. Ons land is met Dark Horse White Horse weer een prachtformatie rijker, één met een fris geluid, ballen en vakmanschap. Ik kijk nu al reikhalzend uit naar hun eerste volwaardige album en het moment dat ik Marcela en haar mannen live kan aanschouwen. Tot die tijd blijft deze ep lekker op repeat.