Dark SunsAlbum

Vaak is een nieuwe plaat aanleiding om eens te kijken naar wat al eerder over een groep geschreven is. Ik viel dan ook van verbazing van mijn stoel toen ik constateerde dat over Dark Suns op deze website nog helemaal geen recensie geschreven was.

Voordat ik was opgekrabbeld heb ik mijzelf beloofd hier verandering in aan te gaan brengen. Gelukkig bevond de stoel waaruit ik viel zich direct naast mijn rijkelijk gevulde cd-kast, sterker nog, ik belandde naast de letter D. Het was dan ook een koud kunstje het album “Existence” te grijpen en vervolgens in mijn cd-speler te plaatsen. Had ik gelijk een dikke 75 minuten de tijd mijn geestelijke en fysieke wonden te laten helen.

Het vijftal, opgericht in 1997 en afkomstig uit het Duitse Leipzig, heeft een cd gemaakt die mij behoorlijk bij de kladden heeft gegrepen. Het is donkerheid troef op “Existence”, ook vanwege de filosofisch bedoelde titel, want over ons ‘bestaan’ zijn we nog lang niet uitgepraat.

Muzikaal ligt het over het algemeen in de lijn van Pain Of Salvation, Anathema en Opeth. Bij die laatste denk je wellicht aan heftige muziek met zware grunts. Niets van dit al vind je terug bij Dark Suns. Het is met name de rustige en melancholieke kant van Opeth die als vergelijking opgaat. Het is dan ook niet vreemd dat Mikael Åkerfeldt, zanger van Opeth, een groot fan van deze heren is.

Het album is verdeeld in drie hoofdstukken, Allegory I, II en III. De nummering en volgorde van Allegory II is vrij bijzonder te noemen. Deze staat wel in chronologische volgorde op de plaat maar is in het cd-boekje in een andere volgorde gezet.

Nadat de groep met twee korte nummers is warmgedraaid volgt met The Euphoric Sense het eerste échte Dark Suns kenmerkende nummer. Goed opgebouwde, hoofdzakelijk op gitaarriffs gebaseerde heftige muziek met tempowisselingen en donkere accentloze zang (voor Duitse zangers een unicum). De goede en vaak harmonieuze zang van zanger/drummer Nico Knappe doet met regelmaat denken aan die van Daniel Gildenlöw (Pain Of Salvation). Het vaak tegendraadse drumwerk en de akoestische en rustige stukken zorgen voor de fraaie afwisseling.

Het is aanvankelijk Pain Of Savation troef op Her And The Element met vervormde gitaar en zang. Na verloop van het nummer gaat het steeds meer richting de heftigheid van Opeth. Net als Opeth blinkt Dark Suns ook uit in grote variatie binnen de nummers. Zo vliegen zware gitaarriffs je om de oren om even later plots in een intermezzo van akoestische gitaar of speelse pianoklanken te veranderen. Erg sterk. Ook Anemone is bijna een kopie van een willekeurig Pain Of Salvation nummer. Maar toch is er een groot verschil in recht toe recht aan kopiëren of sterk beïnvloed zijn. Luister maar eens naar het instrumentale stuk waarin overheerlijke en zware gitaarriffs worden ondersteund door los ritmisch drumwerk.

Met You, A Phantom Still zijn we aangeland bij het eerste van drie langere nummers die ook bol staan van variatie en tempowisselingen. Atmosferisch en klassieke toetsen gaan over in de inmiddels bekende gitaarriffs. Voor het eerst horen we nu ook wat echo’s van Porcupine Tree in de muziek en één van de spaarzame bijtende gitaarsolo’s. Ook nu weer verstaan de heren de kunst om de muziek plotsklaps te laten wenden naar ingetogen en harmonieus en weer terug. Het erg mooi gezongen Abiding Space is in zijn rust een pareltje. Dit prima album wordt met het wederom Pain Of Salvation achtige Patterns Of Oblivion en One Endless Childish Day, waarin al dat lekkers nog eens de revue passeert, afgesloten.

Met zijn meer dan vijf kwartier is “Existence” een hele zit, maar het moet gezegd, elke minuut is genieten geblazen en beluistering dubbel en dwars waard.

Inmiddels heeft “Existence” een waardig opvolger gekregen in “Grave Human Genuine”. Mijn claim bij het managementteam van Progwereld (je weet wel, in verband met die val) heeft geholpen, want alle fans hoeven gelukkig niet nog eens drie jaar te wachten op de bespreking van die plaat. Voor jou een mogelijkheid beide albums tegelijk aan te schaffen!

Hans Ravensbergen