Dark SunsAlbum

“Oranje boven” zullen de bandleden van Dark Suns vast niet geroepen hebben voordat ze tot de titel van hun vierde album kwamen. Aan de andere kant past deze titel mooi in de toenemende verbroedering met onze Oosterburen. Maar nog meer dan de titel zal de muziek op deze schijf bij menig liefhebber van progressieve rock goed gedijen.

Opvallende verandering ten opzichte van de voorgaande drie albums is dat de bezetting van Dark Suns structureel is uitgebreid. Met Ekkehard Meister op toetsen en Jacob Müller op basgitaar mag de groep zich nu een kwintet noemen. Daarnaast is het geluid van deze Duitse band op dit album verder verrijkt doordat alle nummers live in de studio zijn opgenomen. Dark Suns borrelt en bruist als nooit tevoren.

Het begint al met de scheurende en ronkende klanken van een Hammondorgel op Toy, waarna enkele ruige gitaarakkoorden je naar de eerste vocalen van Nico Knappe voeren. In nog geen vier minuten wordt de toon gezet voor het verdere verloop van “Orange”. Enorme vocale uithalen van Knappe, afgewisseld met mooie ingetogen zang, vette orgelklanken en zelfs een rauwe saxofoon worden in dit compacte nummer gestopt. Eight Quiet Minutes is volstrekt anders dan de titel doet vermoeden. Ook hier laat Knappe zich vocaal weer van zijn beste kant horen. Wat heeft deze man zich ontwikkeld. Voor je het goed en wel beseft ben je na vier nummers in een letterlijk stevig kwartier aanbeland in het rustige en volledig instrumentale Not Enough Fingers met zijn warme en repeterende gitaarspel. Het zijn de vijf broodnodige minuten van rust die je doen beseffen dat Dark Suns zich heeft ontwikkeld tot een band die Pain Of Salvation schaamteloos naar de kroon steekt en wat mij betreft zelfs is gepasseerd. Waar de Zweden in mijn beleving na “Remedy Lane” het spoor bijster raakten, zijn de Duitsers niet verdwaald in het zwarte progwoud.

Op “Grave Human Genuine” was er voor ex Pain of Salvation basgitarist Kristoffer Gildenlöw nog een gastrol weggelegd. Kennelijk dachten de broers Knappe het zelf beter te kunnen en bedankten hem voor de eer, wijsheid en invloeden. Luister maar eens naar het van energie borrelende en uit zijn voegen barstende Ghost en de naadloze overgang naar That Is Why They All Hate You In Hell met een maniakaal zingende Knappe. Het is alsof hij een overdosis Red Bull tot zich heeft genomen. Op het melancholieke en mooie opgebouwde Vespertine is de overdosis weliswaar uitgewerkt, maar halverwege neemt een scheurende saxofoon die rol moeiteloos over. Het middenstuk is voor de gemiddelde luisteraar geen eenvoudige kost. Toch komt in het laatste deel alles weer op zijn pootjes terecht.

Na het soms swingende en van blazers en wervelend orgelspel voorziene Scaleman, wordt met Antipole het laatste kwart van een uur “Orange” volgespeeld. En wederom is het vooral Pain Of Salvation wat de klok slaat. Wat in de voorgaande negen kortere nummers is gestopt, krijg je hier integraal voor de trommelvliezen.

Naast de reguliere uitvoering is dit album ook verkrijgbaar in een zogenaamd digipack, voorzien van de bonus ep “Re-Oranged” waarop vier extra nummers staan. Daarmee krijg je in twintig minuten de rustige kant van Dark Suns te horen. Maar ook in het uur dat de reguliere cd klokt, heeft Dark Suns al laten horen dat ze hun beste album tot nu toe gemaakt hebben. Deze Duitse band is duidelijk klaar voor de festivals en grote podia.

Hans Ravensbergen