Darkwater

Calling The Earth To Witness

Info
Uitgekomen in: 2007
Land van herkomst: Zweden
Label: Ulterium Records
Website: http://www.darkwater.se/
MySpace: http://www.myspace.com/darkwaterofficial
Tracklist
2534167 (0:32)
All Eyes On Me (8:48)
Again (9:01)
Habit (12:46)
The Play - I (2:34)
The Play -II (8:39)
Shattered (9:38)
Tallest Tree (10:14)
In My Dreams (6:09)
Henrik Bath: zang, gitaar
Tobias Enberg: drums
Magnus Holmberg: toetsen
Markus Sigfridsson: gitaar
Karl Wasshold: bas
Calling The Earth To Witness (2007)

Het licht op donker water!

In de wereld van de meditatie schijnt ‘donker water’ symbool te staan voor pijnlijke emoties. En aangezien het Zweedse Darkwater in zijn teksten voornamelijk de focus legt op de problemen in het leven en vertroebelde intermenselijke verhoudingen, ligt daar wellicht de oorsprong van de gekozen bandnaam. Of de heren speelden vroeger op de kleuterschool gewoon graag met modder, dat is natuurlijk evenzeer mogelijk. Maar het zou ook best kunnen dat de naam is ontleend aan de Japanse horrorfilm ‘Dark Water’ (2002), die een Amerikaanse remake in 2005 kende, gezien het feit dat diens originele Japanse filmposter opvallende kleur- en sfeergelijkenissen vertoond met de hoes van Darkwater’s daverende debuut “Calling The Earth To Witness”. Hoe het ook zij, nieuwkomer Darkwater is een absolute verrijking voor het progmetalgenre. Zoveel is zeker.

De kwalificatie nieuwkomer verdient wel enige nuancering, want bij nadere analyse blijken de meeste heren van Darkwater al een langere gemeenschappelijke geschiedenis te hebben. Die gaat terug tot het jaar 2000. In dat jaar richtten vier van de vijf huidige Darkwater-leden de neoklassieke power metalband Harmony op, die in 2003 het album “Dreaming Awake” uitbracht. Overigens bestaat deze groep nog altijd naast Darkwater en wordt in die hoedanigheid zelfs gewerkt aan een vervolgalbum. Drukke baasjes, die Zweden. Bassist Karl Wassholm is het buitenbeentje in deze. Hij behoort niet tot de Harmony-clan en kwam pas na 2003, via het almachtige internet, in contact met het genoemde harmonieuze kwartet.

Wanneer je naar “Calling The Earth To Witness” luistert, dan wordt al snel duidelijk dat de heren niet over een nacht Zweeds ijs zijn gegaan. Er is alles aan gedaan om het geluid zo optimaal mogelijk te krijgen, en dat is dan ook buitengewoon goed gelukt. Vooral de drums – die in een aparte studio zijn opgenomen – klinken voortreffelijk. De overige instrumenten en de zang komen trouwens ook prima uit de verf, met dank aan de kristalheldere, open mix van Pelle Seather (A.C.T.) en de deugdelijke mastering van professional Göran Finnberg (oa. In Flames en Dark Tranquility). Het hoesontwerp, en de verwezenlijking van dat idee, moeten voor het grootste deel op het conto van gitarist Markus Sigfridsson geschreven worden. Een man met meerdere talenten derhalve.

En waarom is de melodieuze progmetal van Darkwater nu zo goed? Omdat deze groep er in slaagt om vrij complexe muziek simpel te laten klinken. De nummers op “Calling The Earth To Witness” zijn lang tot heel lang, kennen veel breaks en tempowisselingen en enorm veel variatie, maar je hebt als luisteraar nergens het gevoel dat je het spoor bijster dreigt te gaan raken. Op de een of andere manier ligt de muziek toch makkelijk in het gehoor. De nummers hebben een schijnbaar natuurlijke ‘flow’. En dat is een kwaliteit die weinig bands in het genre gegeven is. Er zijn wel parallellen te trekken met het werk van Seventh Wonder, een andere Zweedse groep met eenzelfde sterke eigenschap. Darkwater weet met “Calling The Earth To Witness” op alle fronten te overtuigen. Alle songs zitten doordacht en geraffineerd in elkaar, de melodielijnen zijn fraai tot heel fraai, de gitaar- en toetsensolo’s zijn functioneel en worden op de juiste momenten ingezet, de zang is bijzonder aangenaam om naar te luisteren en de afwisseling is groot. Kortom, dit is melodieuze progmetal in optima forma. En wat ook niet onbelangrijk is; hier is sprake van een heuse teamprestatie, zonder al te veel opspelende ego’s.

Als je zoveel goede muzikale ideetjes op een plaat van bijna 70 minuten samenpropt, dan bestaat echter wel het gevaar dat het hierbij blijft. Misschien is de inspiratiebron na deze creativiteitsexplosie wel leeg. Dat zou natuurlijk kunnen. Het zal voor Darkwater in elk geval nog een zware kluif worden om dit ijzersterke debuut te overtreffen. Aan deze Zweden de nobele taak om het hier geschetste doemscenario te logenstraffen. Graag zelfs!

Joost Boley

Send this to a friend