DarWinAlbum

De oorsprong der soorten of ‘Het ontstaan van soorten’ (Engels: The Origin Of Species), waarvan de eerste druk in 1859 verscheen, is het bekendste boek van de Britse bioloog Charles Darwin. In genoemd boek zet Darwin zijn evolutietheorie uiteen. Die stelt dat al het leven op aarde een gemeenschappelijke afstamming heeft, en dat natuurlijke selectie het belangrijkste mechanisme is voor de evolutie van soorten (bron: Wikipedia). Een revolutionair boek dus, dat decennia lang de wereld op het gebied van filosofie, wetenschap en religie zou verdelen. Zover zal het hopelijk niet komen met het nieuwe werk met de gelijknamige titel van de artiest DarWin (let op de hoofdletters). Het boek en het album hebben natuurlijk wel het een en ander met elkaar te maken: de moderne DarWin maakt zich eveneens zorgen over de wereld en haar evolutie. En dat laat hij merken ook.

Bijna vier jaar geleden kwam de mysterieuze DarWin in contact met de legendarische drummer en producer Simon Phillips. Hij vroeg Phillips of hij geïnteresseerd was in een samenwerking voor zijn album. Phillips was direct geïnteresseerd in zijn visie. Samen gingen ze werken aan het album “Origin Of Species”, dat vorig jaar uit kwam. Het album wordt beschreven als een muzikaal fantasie concept dat van start ging met het uitbrengen van de single Escape The Maze, gevolgd door het gehele album “Origins Of Species”. In het album staat de toekomst van de aarde centraal: welke veranderingen moeten we doorvoeren voor een goede toekomst? Hoe kan technologie hierbij helpen? Simon Phillips, vooral bekend als drummer van Mike Oldfield, The Who, Toto en zijn eigen band Protocol, is producer van dit conceptalbum. Het album is opgenomen in Phillips’ eigen Phantom Recordings studio, er werden aanvullende opnames gemaakt in onder andere de Abbey Road Studios (Studio 2, de Beatles Room), in Reykjavik en Californië. Simon Philips over het nieuwe album: “Het album was een complex project. Het is een verhaal dat aandacht en verbeeldingskracht vereist. Daarom is ook de muziek, en de manier waarop het emoties naar boven brengt, erg belangrijk. Daarbij is ook het tempo van de tracks heel belangrijk”.

For Humanity is een sterke opener van de eerste cd, neo-prog, harmonieuze koortjes, vrouwelijke voice-over, stevig gitaarwerk, alles in hoog tempo. De stem van zanger Matt Bissonette past goed bij de muziek, een beetje in de richting van John Waite (The Babys, Bad English). The Last Chance lijkt in eerste instantie een recht-toe-recht aan rocker maar door tempowisselingen en subtiele instrumentatie echter veel dieper dan die eerste indruk. Met oerknal en tikkend uurwerk als dreigend einde. Weer die verhaalstem als verbindend element in Taking Chances waarna een akoestische ballade volgt, die zich op Toto-achtige wijze ontwikkelt tot melodieuze rocker. Piano, strijkers en fluit geven de intro van Escape The Maze een orkestrale achtergrond, de ietwat hese solozang doet denken aan Colin Bluntstone. De song ontwikkelt zich via ballade tot een prima rocksong compleet met orkest en shredder solo. Met zeven en een halve minuut het langste nummer op het album ook direct een hoogtepunt, progrock in optima forma. Walk Away From Earth is daarna een heftig meer op en neer rock nummer. Het daaropvolgende Gummy Bear is een ietwat vreemde eend in de bijt, een lichtvoetig nummer dat je eerder bij een boyband zou verwachten, gekoppeld aan strijkers arrangementen. Gelukkig is het afsluitende  Forever weer heel melodieus, een heerlijke sopraan sax geeft het nummer een jazzy feel, strijkers en strakke drums, maken het pakkende deuntje compleet.

De tweede cd begint met War Against My Mind, een heavy nummer, progmetal met Steve Lukather-achtige vocalen. Let ook op de briljante shredder solo in de stijl van Steve Vai/Joe Satriani. ‘The revolution will come in waves’ zingt Matt Bissonette in Artificial, wat muzikaal in het verlengde ligt van het vorige nummer. One Horizon is daarentegen weer een rustig nummer, als tegenwicht voor al het geweld van de vorige songs. Uitstekend gitaarwerk van Greg Howe, ook verantwoordelijk voor de solo’s op beide voorgaande nummers, chapeau. Modern Insanity bevat een modern klinkend, aanstekelijk melodietje terwijl Cosmic Rays een soulful nummer is met vrouwelijke solozang van Koko Rhods. Life Is A Mistery is wederom zo’n lekker melodietje, doorspekt met veel violen, gitaren en drums. Slowly Melting is een ballade in de beste Toto traditie, ook Rise start als ballade met veel koortjes en melodieuze gitaar. Een mooi contrast met Just One More Day, een lekker hardrock nummer met een excellerende gast-vocalist in de persoon van Robbie Wyckoff (Roger Waters). In de afsluitende song Prologue – For Humanity keert het herkenbare thema van het openingsnummer terug, de verteller maakt het verhaal af, sterk einde.

Dat er veel aandacht aan de productie is besteed is duidelijk vanaf de eerste tonen. Het geluid is transparant en rijk tegelijkertijd. De muziek beweegt zich op het snijvlak van melodische rock, hardrock/metal en prog. Het doet me een beetje denken aan de muziek van bands als Subsignal en Southern Empire: een stuk zwaarder dan prog maar het blijft uiterst melodieus. Een populair genre, vooral bij het wat jeugdiger publiek, gewend dat het is aan zware metalen. In muzikaal opzicht hoor ik ook veel invloeden van Toto, vooral in de songstructuren, de gitaren en de zang. Niet zo gek ook met iemand achter het drumstel die tussen 1992 en 2014 deel uitmaakte van dit succesvolle ensemble.

Naast producer/drummer Simon Phillips en de ervaren bassist/zanger Matt Bissonette bevat het album gastoptredens van onder anderen Jeff Babko (toetsen en arrangementen), Greg Howe (gitaar), Dennis Hamm (toetsen), Ernst Tibbs (basgitaar) en Katisse Buckingham (fluit, sopraansax). Daarnaast wordt met strijk- en kamerorkesten uit Los Angeles, Reykjavik en Londen samengewerkt aan dit muzikale fantasieconcept. DarWin zelf is verantwoordelijk voor de composities en het conceptuele visuele aspect, terwijl hij bovendien gitaar speelt.

Een complex project, zoals gezegd, gemaakt met veel liefde en toewijding. Het verhaal is de rode draad tussen de songs en vraagt, nee eist, veel van je aandacht en verbeelding. De muziek is breed en rijk van opzet, en voert van virtuoze hardrock shredding, naar grootse orkestrale composities, warme harmonieën en prachtige refreinen. Zware riffs en moordende grooves leiden naar delicate en subtiele tussenstukken, waarna het tempo weer opgevoerd wordt met verzengende gitaarsolo’s. Op die momenten is er geen discussie mogelijk: dit is absoluut progrock van de bovenste plank.

17 nummers die samen ongeveer 85 minuten in totaal beslaan, voorwaar geen kattenpis. Hoewel de nummers op zichzelf de toets der kritiek prima kunnen doorstaan is de som der delen groter dan het geheel, precies zoals we dat als rechtgeaarde prog liefhebber graag zien. Cd 2 is lichter, positiever en klinkt hoopvoller dan cd 1 die zwaarder is in zowel muzikaal als tekstueel opzicht. Welkom in de nabije toekomst: de wereld van DarWin. Een ingewikkeld muzikaal fantasieconcept, kijk ook even op YouTube en Facebook voor de diverse video’s, het visuele aspect is voor DarWin zeker zo belangrijk als het muzikale.

Het album zal misschien niet zoveel stof doen opwaaien als het gelijknamige boek uit 1859. Tegelijkertijd heeft DarWin ontegenzeggelijk een prima debuutalbum gemaakt met kwalitatief hoogwaardige muziek, breed van opzet en divers van klank. Daarnaast is het verhaal voldoende sterk om je interesse vast te houden. Benieuwd hoe DarWin’s muzikale visie ontvangen wordt, de muziekindustrie zelf is immers ook een ‘survival of the fittest’.

Alex Driessen