Dave BainbridgeAlbum

Even een disclaimer vooraf. Dave Bainbridge behoort al jaren tot mijn absolute favoriete gitaristen.

Zoals u waarschijnlijk wel weet was Bainbridge de spil van de geweldige band Iona, die op ongeëvenaarde wijze Keltische klanken en symfonische rock deed samensmelten. Sinds ik “Beyond These Shores” hoorde en eigenlijk direct daarna “The Book Of Kells”, was ik in elk geval verkocht. Soms heb je van die albums, dat je eindelijk vindt waarnaar je zocht en voor mij was één van die albums “Beyond These Shores” waar een doorleefd Christelijk geloof en briljante muziek elkaar vonden. Het is maar even dat u het weet, voordat u verder leest.

De laatste plaat van Iona was het onvergetelijke “Another Realm”. Dave maakte daarna uitstekende soloplaten. Met name “Celestial Fire” was erg sterk, zwaar symfonisch ook. Waar ik persoonlijk erg blij mee ben is dat hij toegetreden is tot Lifesigns. In 2021 maakte deze band één van de hoogtepunten van het jaar met het heerlijke “Altitude”.

Maar goed, nu heeft Dave dus met “To The Far Away” onder eigen naam weer een cd uitgebracht. En om maar met de deur in huis te vallen, de muziek is van grote, zo niet van uitzonderlijke klasse. Ik zal hiervoor een aantal redenen opvoeren.
In de eerste plaats: terug zijn de heerlijke Keltische invloeden in de muziek. Zowel Troy Donockley als Martin Nolan, zijn opvolger bij Iona, strooien rijkelijk met Keltische fluitklanken. De zeer aanwezige Sally Minnear heeft een geweldige stem en versterkt dat gevoel alleen maar. Zij kan (net) niet tippen aan Joanne Hogg, maar goed, welke zangeres kan dat wel? Wellicht een handjevol. Bovendien zorgt Iain Hornal voor sterke mannelijke vocalen. Het klinkt super in het heerlijke openingsnummer Sea Gazer.
Reden twee: wat Frank van Essen presteert op deze plaat qua drumwerk vind ik fenomenaal, aan de ene kant aanwezig, maar aan de andere kant nooit te vol. Plus dat hij ons trakteert op heerlijk vioolspel.
Reden drie: de melodieën die Bainbridge ons voorschotelt op dit album zijn van een zeer grote, ik herhaal, zeer grote schoonheid. Een goed voorbeeld is de melodie van Sea Gazer, dat terecht ook weer herhaald wordt.
Reden vier: de muziek is zeer symfonisch. De Keltische elementen evolueren vaak in zeer symfonische finales. Het lijkt wel alsof Dave de balans heeft gevonden tussen zeg maar Celestial Fire (het symfonische) en de Keltische invloeden.
Reden vijf: het muzikale vakmanschap van Bainbridge en kompanen. Er staan niet alleen geweldige gitaarsolo’s op deze plaat, maar ook heerlijke toetsenmomenten. De meewerkende artiesten staan garant voor absolute kwaliteit.

Mag ik u nog wijzen op het absolute pronkstuk van deze plaat: het epische Ghost Light? Hier tref je ruim veertien minuten aan symfonische pracht. Alles komt te samen: een geweldige gitaarmelodie begint en besluit deze epic, toegankelijkheid, de opbouw. De gitaarsolo rond minuut elf is van een superieure schoonheid.

Wat mij ook erg aanspreekt in dit album is dat Bainbridge een mooie afwisseling biedt. Zo hoor je met Infinitude (Region Of The Stars) een barokachtig stuk en vervolgens met Speed Your Journey een uptempo pop/folk nummer. Het instrumentale Something Astonishing besluit deze prachtplaat en aan het eind hoor je de zee en daarmee ben je zowel aan het eind als het begin. Plus, en dat vind ik nog wel even goed om te vermelden, hoe vaker je “To The Far Away” draait, hoe beter het wordt. Ik kan nog doorgaan, maar volgens mij is wel duidelijk dat liefhebbers van sfeervolle symfonische muziek met deze plaat een parel in handen hebben.

Dit is hashtag #hemels.

PS. To The Far Away heeft een tweede cd met bonusmateriaal met extra nummers en demoversies van de songs van To The Far Away. Kortom, er is meer dan genoeg te genieten.