Brons, DaveAlbum

Iedereen kent inmiddels wel de G3 concerten die sinds 1996 plaatsvinden met Joe Satriani en diverse collega-virtuozen zoals Steve Vai, Eric Johnson, Robert Fripp, John Petrucci, Paul Gilbert, om maar eens een paar namen te noemen. Sinds dit jaar is er een Britse versie van deze concerten gestart door Dave Bainbridge (Iona), Paul Bielatowicz (Carl Palmer Band, Neal Morse Band) en Dave Brons onder de naam GB3. De ‘B’ verwijst naar de eerste letter van de naam van de drie gitaristen en het feit dat ze alle drie uit het Verenigd Koninkrijk komen. Op 2 mei 2015 trad dit trio op in De Boerderij en het concertverslag kun je hier lezen. Nu zijn Bainbridge en Bielatowicz voor de meeste lezers van deze site geen onbekenden. Dave Brons is echter een nieuwe naam in het gitaristen-universum. Tijd voor nader onderzoek.

Brons groeide op in Andalusië en omdat zijn ouders missionarissen waren heeft hij in zijn jeugd veel rondgereisd. In 1991 kreeg hij zijn eerste gitaar en in 1999 studeerde hij af aan The London Guitar Institute. Sindsdien geeft hij veel les en heeft hij met allerlei andere musici meegespeeld. Vanaf 2013 probeert hij in zijn levensonderhoud te voorzien als professioneel musicus. Met behulp van crowd funding heeft hij voldoende geld verzameld om zijn eerste soloalbum, “Based On A True Story” op te nemen.
De muziek op dit album heeft een sterk filmisch karakter. In zijn cd-boekje schrijft hij dan ook: “als ik de muziek componeer probeer ik me de film scene in mijn hoofd voor te stellen”. Zo geeft hij bij elk nummer korte uitleg waar het over gaat. Thema’s zijn z’n familie, schoonheid van het landschap, reizen en innerlijke worstelingen.

Muzikaal gezien is er in elk nummer wel wat te genieten. Brons is er gelukkig niet op uit om zijn technische vermogens, die hij onmiskenbaar bezit, ongelimiteerd over ons uit te strooien. Hij heeft een sterk gevoel voor melodie en kleurt dat zeer smaakvol en vloeiend in met zijn gitaar. Zijn geluid doet me vaak aan Steve Vai denken. Dat geldt ook voor de kleine speelse uitspattingen die hij af en toe laat horen zoals in het slot van Kai Rohan. Daarnaast verraden zijn breed uitgesponnen melodieën ook veel Gary Moore invloeden, maar dan beschaafder gespeeld en zonder die vette toon.

Brons verstaat de kunst om zijn composities vanuit kleine muzikale gegevens, op bijna klassieke wijze, op te stuwen tot epische hoogten, vaak nog eens extra ondersteund door de prachtige orkestraties van Vanessa James. De bombast die hiervan het resultaat is, blijft gelukkig nog net aan de goede kant van de streep, maar je moet er van houden. Af en toe gaat de handrem er af en laat hij horen dat hij al die jaren niet voor niets heeft gestudeerd en dat de uitnodiging voor de GB3 volledig terecht was.

Hoogtepunten zijn wat mij betreft Star, Miracle Maker (prachtig samenspel van Tom Quayle in dit geval met de Uilleann Pipes van Troy Donockley), Father en Hammer and Nail.

Dave Brons is een nieuwe ster aan het gitaristen firmament die zijn fabuleuze techniek koppelt aan goede smaak, een sterk gevoel voor melodie en die bovendien een uitstekend componist is. Klein minpunt is dat wanneer je het album in zijn geheel beluistert, het totaalgeluid uiteindelijk toch wat eenzijdig wordt omdat de zingende gitaar toch meestal in de lead is. Ik zou daarom wel heel benieuwd zijn naar het eindresultaat wanneer Brons voor zijn volgende album een goede zanger zou weten te strikken.

Math Lemmen