Cureton, DaveAlbum

De Britse band IO Earth laat een veelheid aan stijlen horen. In eerdere recensies van “New World” en “Solitude” liet ik dit rijtje er al op los: powerprog, symfonisch, orkestraal, bombastisch, ambient, klassiek, folk, wereldmuziek, dance, Art-rock, hardrock, cinematografisch, jazzy, melodieus, hoekig, celtisch en oriëntaals…

Adam Gough op toetsen en met zijn orkestraties vormt samen met Dave Cureton op gitaar de hoeksteen van deze indrukwekkende muziektempel. Als een van beide grondleggers dan een keer solo gaat is mijn interesse direct gewekt.

Met het uitbrengen van “State Of Mind” gaat een lang gekoesterde wens van Dave Cureton in vervulling. Deze recensie gaat dus over het eerste solowerk van de gitarist van IO Earth. Het tandem dat hij met Gough vormt, aangevuld met een uitstekende zangeres, staat garant voor een portie prachtige muziek, maar nu moet hij het in zijn eentje waarmaken. Kan hij met zijn karakteristieke spel en solo’s die rechtstreeks uit zijn ziel lijken te komen een cd lang boeien?

Nou ja, helemaal in zijn eentje… Adam Gough is er wel degelijk bij, hij verzorgt (uiteraard) het toetsenwerk en de orkestraties. Luke Shingler, ook uit die band, helpt nog een (klein) beetje mee op saxofoon. Maar het begeleidende gezelschap, inclusief topdrummer Marco Minnemann, is er toch vooral op uit op de gitarist van dienst zoveel mogelijk te laten shinen.

Je krijgt wat je verwacht op “State Of Mind”: een op en top gitaarplaat, waarbij er geen ontkomen aan is aan dit snareninstrument. De muziek staat ver af van die van IO Earth, al zullen de fans de stijl van Cureton wel herkennen. Dat is bij het inzetten van de eerste solo meteen al duidelijk. Psycho-Tronic opent nog rustig en sfeervol, maar binnen een minuut slaat de vlam in de pan met krachtige gitaaruithalen van Cureton, ondersteund door een stuwende ritmesectie. Cureton zingt iets, nou ja het is meer een ingehouden schreeuwen. Het slot, met luchtige orkestratie van maatje Gough, klinkt dan wel weer behoorlijk als IO Earth.

Met Puppets Dream hebben we een van de prijspakkers van de plaat te pakken. Ontspannen toetsenspel leidt een uit-het-puntje-van-de-tenen gespeelde gitaarsolo in a la The Rising in.

Aan het eind van die solo dient zich een zangeres met opera-intenties aan, ook net als in genoemd IO Earth nummer. Nochtans hebben we met een instrumentale plaat te maken. Cureton soleert lustig verder met steeds een andere insteek, gevoel en pure power afwisselend. Een schitterend nummer!

We hebben dan al een behoorlijke staalkaart van de hele cd in handen. De acht nummers die volgen laten, niet denigrerend bedoeld, variaties op het gebodene uit de openingsnummers horen. Heel melodieus en symfonisch klinkt Free Falling, dat eigenlijk één langgerekte solo met lichte fusiontrekjes is, met een eervolle vermelding van bassist Wiliam Kopecky. Hij laat vanaf hier met zijn expressieve spel zijn snaren heerlijk zingen, bijna huilen. Cureton blijft hierna met indringende solo’s strooien, de grenzen van zijn kunnen opzoekend, van knetterhard tot heel intiem, van slepend tot supersonisch snel. De meeste zijn om je vingers bij af te likken. Na een zinderende achtbaan van gitaarloopings in Flow Motion heb je echt even tijd nodig om op adem te komen. Dat kan dan weer heel goed in het in bedaard tempo uitgevoerde Flames, dat een mooi samenspel van het hele gezelschap oplevert, inclusief ingetogen, maar uiterst effectief trommelwerk van Minnemann. Het kan nog een graadje subtieler als we The Secret Lullaby door de speakers horen. Het begin en einde klinken uiterst breekbaar, een mooi contrast met de pure powerplay, die ook zo vaak te horen is. In slotstuk Evolution is dan alles nog een keer samengevat. Een rustige opbouw naar een bijna gewelddadig einde.

Dave Cureton heeft met zijn debuut “State Of Mind” zeker weten te overtuigen. Dat hij als gitarist veel in huis heeft wisten we al, maar hij weet ook solo de aandacht van de luisteraar moeiteloos van de eerste tot de laatste minuut vast te houden met gevarieerd spel, van het raken van de gevoelige snaar tot het bijna opblazen van zijn instrument. Een klein uurtje Cureton is ook wel weer mooi genoeg. Dit is een van de krachtigste gitaarplaten die ik in jaren gehoord heb!

Naar verluidt is na de opname een van de bandleden opgenomen in het ziekenhuis om zijn in een onontwarbare kluwen verstrengeld geraakte vingers weer te fatsoeneren. Verder zijn in de studio bij enkele gitaren verschroeide snaren en een gebarsten klankkast aangetroffen. Dave Cureton was here!