Kerzner, DaveAlbum

Het debuut van het jaar? Er zijn debuten en er zijn debuten, maar “New World” van Dave Kerzner is er zo eentje waar er maar eens in de zoveel jaar een van verschijnt. In tegenstelling tot andere eerstelingen is deze dubbelaar al helemaal af. Natuurlijk liep Kerzner als toetsenist en producer al een tijdje warm aan de zijlijn van bekende symfo-acts als, ja, wie eigenlijk niet? Hoe kom je anders op de bill van ‘Cruise To the Edge’? De lijst artiesten met wie hij volgens zijn website samenwerkte is imposant en sommigen daarvan duiken ook op nu Kerzner besloten heeft om zijn eigen materiaal op te nemen. Als eigenaar van een bedrijfje dat het geluid van originele instrumenten en geluiden digitaliseert, als sessiemuzikant van vele toppers, en co-auteur van muziek en tekst zag hij nu het moment gekomen om zijn ervaring en visie te bundelen onder zijn eigen naam.

Misschien is de naam van Kerzner op dit moment nog het bekendst als lid van Sound Of Contact. Daarmee is meteen een belangrijke link gelegd naar de sound die je op “New World” kunt verwachten. In mijn ogen ging Sound Of Contact verder waar Genesis gebleven was na “Duke” of, zo je wilt, na nummers als Home By The Sea en Driving The Last Spike: door stevige ritmes voortgestuwde en zware akkoordenschema’s  gedreven composities met melodielijnen en zang vol pathos.  Als je weet dat Kerzner ook verzamelaar is van de keyboards waarmee de klassiekers van de symfonische rock werden geschreven en gespeeld (zie de BBC-docu over Genesis ‘Parts Of The Whole’) , dan verwondert het niet dat hij de klankkleur van de old school symfo en de neo-prog feilloos laat samenvloeien in een hedendaagse smeltkroes van herkenning en vernieuwing. Liefhebbers van Shadowland, Casino en Arena, maar ook van It Bites en Spock’s Beard zullen wel wat van hun gading vinden.

Zorg er vooral voor dat je de dubbele editie te pakken krijgt. Het tweede schijfje is gewoon de andere helft van het project, met de simpele standaarduitgave mis je een belangrijk deel van de opzet. De nummers staan ingeklemd tussen de twee delen van de epic Stranded, waarvan deel 1 elf minuten klokt en deel 2 eenentwintig. De nummers zijn losjes verbonden door het concept van iemand die op een verlaten plaats verzand raakt (een woestijn? een planeet?) en in de eenzame tocht naar een nieuwe wereld zijn innerlijke demonen onder ogen moet zien. Zelf noemt Kerzner het ‘rock opera’, maar dat is wat veel Amerikaanse overdrijving voor een reeks losse nummers tussen twee samenhangende epics. Hoe dan ook, als je er wel pap van lust dan is het tweede schijfje niet te versmaden.

Na wat soundscapes en inleidende akkoorden knalt deel 1 van Stranded er gelijk in met een pompend ritme en ‘Dave Mason Drums’. Kerzner neemt zelf de zang voor zijn rekening en doet dat zeker verdienstelijk. Veelal zitten zijn vocalen ergens tussen David Gilmour, Ray Wilson en Yogi Lang. Als het eerste nummer in een refrein belandt, klinken daar opeens vertrouwde vrouwelijke achtergrondstemmen die we van Pink Floyd kennen. Inderdaad, het zijn dan ook de zusjes McBroom. Dan loopt het nummer over een brug naar een ruiger gedeelte waar we de cirkelzaag van niemand minder dan Steve Hackett herkennen. Verder op hoog tempo gedragen door gitaar-riffs van Francis Dunnery, en met het altijd fijne drumwerk van Nick D’Virgilio met vaste klant Fernando Perdomo op de bas, legt Kerzner meteen zijn kaarten op tafel: waarom zou je het met minder doen als de geschiedenis van de symfonische rock door je poriën naar buiten komt en je eigen creaties met de originele artiesten kunt opluisteren? Dat er in deze recensie veel referenties naar andere prog-acts staan is dus geen toeval, gewoonte of onmacht: Kerzner doet het zelf. En expres.

Dat Kerzner zijn klassieken kent zonder ze goedkoop te kopiëren, blijkt ook wanneer hij in een mid-tempo nummer als Into The Sun stijlfiguren van Steve Howe of Keith Emerson voorbij laat komen en de fluwelen zang van Heather Findlay. De track The Lie had op een album van RPWL of Sound Of Contact kunnen staan. Maar als je zou moeten typeren waar de composities en het toetsenspel van Kerzner nog het meeste van weg hebben, dan is dat volgens mij toch zowel het groeps- als solowerk van Tony Banks. Het instrumentale nummer The Traveller heeft iets van de instrumentale intermezzo’s  van “The Lamb Lies Down On Broadway”, al speelt de synthsolo die eroverheen ligt weer met het thema van Shine Of You Crazy Diamond. Secret is zo’n trage ballad waar Tony Banks patent op had, opgeluisterd met brugsectie en uitsmijter a la A Day In The Life. Ook in een nummer als Under Control hoor je de albums van Banks terug, met ‘Hugh Padgham Drums’.

Er zijn tracks bij die uit een ander vaatje tappen. Premonition Suite begint met vertrouwde Genesis- en Banks-klanken, maar zet dan een pittig stuk in waarin Francis Dunnery alle registers opentrekt op gitaar. Ook komt er geregeld wat Pink Floyd voorbij waaien met Hammondorgel en ijle zang als begeleiding van slepende gitaar. Nu eens trakteert Kerzner op een instrumentaal hoogstandje, soms behoorlijk heavy, dan weer wordt er met zang wat toegevoegd aan het concept. In nummers als Under Control keert het thema van Stranded terug. Afwisselend en smaakvol, een rijk mengsel waarin je steeds meer nieuwe kruisbestuivingen en variaties ontdekt. Crossing Of Fates verdient aparte vermelding, al is het alleen maar vanwege de bezetting. Simon Phillips, Billy Sherwood en een cameo van Keith Emerson met een eindspel waarmee we ons opeens middenin  Apocalypse 9/8 wanen.

Ook elk top album heeft z’n zwakke momenten. Dat geldt ook voor “New World”, waarop Nothing het meest recht-toe-recht-aan-deuntje is. Maar ook hier blijkt Kerzner zijn klassiekers te kennen, want hebben we daar niet Jeff Lynn’s paling-sound van de Engelse rand-symfo? En die klinkt tot slot duidelijk nog een keer in de titelsong, versierd met gitaargeluiden al la Steve Howe, voordat de plaats wordt afgesloten met het meesterlijke epos Redemption (vervolg van Stranded). Daarin gaat Kernzer weer vol op het pedaal in meerdere passages, waarin Hackett en Dunnery los gaan met zo’n beetje al de bovengenoemde ingrediënten. Een van de betere epics van de laatste jaren. We drijven mee naar het einde op pastorale slotakkoorden als op “Selling England By The Pound”. En dan… dan wil je hem weer opnieuw draaien. En opnieuw. Want het album kent veel verrassingen en een klankkleur als een lekker zittende, oude, vertrouwde wintertrui.

Had ik al gezegd dat het misschien wel de plaat van het jaar is?

Bart Cusveller