Dave Kerzner is binnen betrekkelijk korte tijd een grote meneer geworden binnen de progrock. Hij werkte zo’n vijftien jaar op de achtergrond bij uiteenlopende artiesten als leverancier van gedigitaliseerde samples van akoestische en ‘oude’ instrumenten uit de popmuziek. In 2013 brak hij samen met Simon Collins (de zoon van) door met de band Sound Of Contact. Hun, tot nu toe, enige album, Dimensionaut, oogstte veel lof binnen de prog-community.
Nadat Kerzner deze band had verlaten begon hij voor zichzelf te componeren en op te nemen met als resultaat het zeer sterke New World in 2014: een album dat onmiskenbaar de sporen van Pink Floyd en Genesis draagt. Kerzner’s stem heeft hetzelfde omfloerste timbre dat we zo goed van David Gilmour kennen. Daarnaast verstaat hij de kunst om zijn muziek als die van Pink Floyd of Genesis te laten klinken zonder in goedkoop plagiaat te vervallen. Zijn ervaring in het digitaliseren van de sounds van deze bands zullen hem daarbij zeker van pas komen. Zo heeft hij Genesis ‘soundwise’ bijgestaan tijdens hun laatste tournees en was hij in dezelfde hoedanigheid betrokken bij het Genesis Revisited II project van Steve Hackett.
Begin 2016 heeft Kerzner een aantal optredens verzorgd ter promotie van zijn “New World”-album. Zijn band bestond toen naast Kerzner zelf op zang, toetsen en gitaar, uit Fernando Perdomo (gitaar), Alex Cromarty (drums), Stuart Fletcher (basgitaar) en Durga McBroom (jawel, die ja) als zangeres. Tijdens hun optreden op Progdreams V in Zoetermeer bleek het brede en volle geluid van het album te zijn verruild voor een zeer energieke en rockende set die niettemin veel lof oogstte. Deze lijn heeft Kerzner enigszins doorgetrokken op zijn nieuwe album.
“Static” is geen schim van zijn fraai geproduceerde voorganger. Volgens de componist is het een progressief conceptalbum over de afleidingen en chaos in het dagelijkse leven en het ontwijken van deze voortdurende onrust in onze hoofden in onze zoektocht naar helderheid en geluk. Met onderwerpen als de snelle digitale, financiële, materialistische, stoere en seksuele verleidingen, en de verleiding om anderen een hak te zeten kun je je met recht afvragen wie er in deze polariserende tijd nog te vertrouwen is? Thema’s waarmee collega’s als Roger Waters en Andy Tilison onlangs ook mee aan de haal gingen.
De observaties van Kerzner hebben geleid tot een vrij donker en psychedelisch gekleurd muzikaal manifest. Dat wordt nog eens extra onderstreept met een nostalgische en rauwe eind jaren zestig, begin jaren zeventig productie.
De eerder genoemde onderwerpen vinden we veelal terug in titels als Hypocrites, Reckless, Chain Reaction, Quiet Storm, Dirty Soap Box en Statistic. Dit zijn veelal de tracks die onrust uitstralen. Zowel tekstueel, alsook muzikaal. Ze zijn vaak uptempo en worden gekenmerkt door hoekige gitaarriffs (Hypocrites, Reckless en Dirty Soap Box) en een psychedelisch karakter (Quiet Storm en Statistic).
De psychedelica vind je terug in het opgejaagde gevoel dat je krijgt bij het beluisteren van deze nummers in combinatie met het psychedelisch gitaarspel en de gebruikte geluidssamples. Vooral in de laatste twee aspecten komt de vergelijking met het oude Pink Floyd bovendrijven. Statistic spant hierin wel de kroon: de toetsen in dit nummer zouden zomaar door wijlen Richard Wright kunnen zijn ingespeeld. Voor het overige houdt het gitaarspel van Fernando Perdomo het midden tussen de late George Harrison en Steve Howe.
Door de combinatie van het rauwe spel en geluid met de vele Beatleske koortjes waan je je als luisteraar vaak in het “Sgt. Pepper-White Album”-tijdperk van The Beatles. In nummers als Chain Reaction en Trust klinken echter ook duidelijke Electric Light Orchestra-invloeden door.
Dirty Soap Box daarentegen is een vuige rocker waarbij maestro Hackett nog een extra smerige duit in het zakje doet. In Millennium Man horen we een gemene funky blues waarin de hebzucht van de snelle jongens perfect doorklinkt.
Tracks als Static, Trust, en State of Innocence zijn veel rustiger van aard, vaak mooie piano-ballad-achtige nummers en dienen als oases van rust en reflectie in The Carnival Of Modern Life. Door dat Gilmour-achtige stemgeluid doen ze al snel aan het latere Pink Floyd denken. Verbluffend is de gelijkenis met die band als in Static de eerste (gesampelde) drumgeluiden klinken van Nick Mason uit het Sonic Reality-archief, opgenomen door Alan Parsons.
De slot-epic begint als een soort Karn Evil Nine van Emerson, Lake & Palmer in een psychedelische setting. Er volgt in The Grand Finale echter geen jubelend ‘Rejoice! Glory is ours!’ maar verstilde psychedelica waarin Kerzner ons vooral oproept tot zelfreflectie in plaats van meteen de beschuldigende vinger in andermans richting te wijzen.
Het artwork voor dit album is fraai en treffend verzorgd door Ed Unitsky, bekend van onder andere The Tangent en The Flower Kings. In het cd-boekje maakt Kerzner een mooi gebaar door het album op te dragen aan zijn, helaas veel te vroeg overleden, kompaan Kevin Gilbert en drie muzikale helden die helaas ook niet meer onder ons zijn: Keith Emerson, Greg Lake en John Wetton.
Met “Static” tapt Dave Kerzner uit een heel ander vaatje dan “New World”. In vergelijking met zijn voorganger is dit album absoluut minder toegankelijk. Toch is het een intrigerend en indrukwekkend werkstuk geworden dat, net als zijn conceptuele voorgangers, zijn ware schoonheid pas na diverse draaibeurten zal prijsgeven.
Of de progliefhebbers, die als een blok voor het mooie “New World” vielen, zoveel geduld kunnen opbrengen, moet de tijd ons leren.
Math Lemmen