Wat heerlijk. Een plaat met frisse klanken, landschappen vol. Haarfijne texturen en de klank van een restje valse lucht van de blaasinstrumenten. Allerlei percussie die helpt een scala aan materialen sonisch vast te leggen. Daarnaast een paar tracks vol warme Canterbury jazzrock met dat psychedelische randje. Het laat zich afwisselen met nauwelijks straffe avant-prog en een levendig stukje wereldmuziek. Dit is duidelijk muziek van iemand die niet alleen van noten, melodieën en muziekstukken houdt, maar ook van de klanken zelf. Zelfs de bas op het album, ingespeeld door diverse muzikanten, heeft een levendige klank die de manier waarop het instrument beroerd wordt op de voorgrond plaatst. Zo ook de niet overgeproduceerde gitaar, waarbij elke lijn klinkt als een opwelling.
Ja, ik ben ditmaal springend uit het starthok vertrokken. Manna/Mirage is het project van de Amerikaan Dave Newhouse, die in de jaren 80 bekendheid vergaarde met de Canterbury-/avant-proggroep The Muffins. Het ooit nog tegen pop aanschurkende Canterbury-genre is geleidelijk aan steeds meer richting avant-prog gegroeid met groepen als Soft Machine, National Health en Hatfield and the North. The Muffins zorgen in de jaren 80 voor de volgende stap met een debuutalbum waar dit Mana/Mirage zijn naam aan ontleent.
De band komt rockend ten tonele met Phantosmia. Alle instrumenten zijn licht overstuurd, scheurend en stuwend. Er is spanning, dreiging, maar nog weinig richting. De vioolsolo is van Michael Zentner, een oud bandgenoot van Newhouse. Rond de vier minuten slag introduceert de band een stukje beeldlandschap met een dreunende bas, galmende piano en vrije geluiden. Pakkend.
Rounded by Sleep heeft bij de opening een simpel fusiondeuntje, maar de natuurlijk klinkende elektrische gitaar is meteen blikvanger. Natuurlijk als in; niet elke noot even hard, een stukje van het geluid van het bespelen van het instrument zelf in de mix. Ook hier gooit de band het rond minuut vier over een andere boeg met cirkelende Fender Rhodes piano’s en de grommende altsaxofoon van Newhouse. Een paar minuten later volgt een passage met verschillend gestemde, houten percussie-instrumenten en hoge metallofoonklanken.
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Dat is overigens ook wat deze plaat doet: lekker doorkachelen. Een hengeltje uitwerpen om de luisteraar echt te vangen lijkt niet het doel van “Autobiographie” te zijn. Noch kan ik hierin een autobiografisch element ontdekken – sowieso een opmerkelijke titel voor een instrumentaal album. De diepgang zit hem echt in de klankkleuren.
Dave Newhouse weet met Manna/Mirage met dit fraaie “Autobiographie” een heerlijke plaat te leveren die klinkt alsof de muziek zo even uit de mouw geschud is: spontaan, organisch, tactiel en niet overdacht. Het ontbreekt dan aan de nodige zeer aangrijpende momenten om van een meesterwerkje te kunnen spreken, maar in een voor mij weinig aansprekend 2023 is dit toch maar mooi een sterke kandidaat voor het eindejaarslijstje. Trouwens, jammer dat deze sympathieke hoes niet op 30 bij 30 gedrukt is.