Willey, Dave and FriendsAlbum

Als recensent bij Progwereld krijg ik vaak te maken met totaal onbekende artiesten of bands: zeker in mijn genre is dat schering en inslag. Dus toen ik deze “Immeasurable Currents” van Dave Willey & Friends in de brievenbus vond, ging ik er dan ook doodleuk vanuit dat dit weer zoiets was waar ik absoluut nog nooit van gehoord had. En wanneer dan blijkt dat dit gaat om Dave Willey die bij Thinking Plague en Hamster Theatre gespeeld heeft, wordt die eerste gedachte toch wel erg genant voor mij.

Tegelijkertijd heb ik daardoor nu meteen wel een mooi beeld gekregen van wat voor muziek de luisteraar te wachten staat wanneer hij dit schijfje in zijn cd-speler stopt. Tenslotte zijn zowel Thinking Plague als Hamster Theatre grote namen binnen de RIO/Avant-Prog tegenwoordig en dan vooral binnen de Amerikaanse tak. Het is dus bijna vanzelfsprekend dat we ook het solowerk van Dave Willey in deze hoek van het proglandschap moeten gaan zoeken. Voor mijzelf betekende dat evenwel dat ik niet met al te grote verwachtingen heb geluisterd, want ik moet eerlijk toegeven dat Thinking Plague een van de Avant-Prog bands is die me wat minder ligt. Ergens wel een voordeel natuurlijk: nu is er geen levensgrote muur van verwachtingen waar deze plaat tegen moet opboksen.

Wat dit album eerst en vooral ook speciaal maakt, is dat de teksten eigenlijk gedichten zijn, geschreven door Dale Willey, Dave Willey’s overleden vader. Dat wil dus zeggen dat de teksten van de nummers op dit album van een bovengemiddeld niveau zijn en dat kan het geheel alleen maar goeddoen. Qua poëzie moet ik toegeven niet meteen tot het kennersgilde te behoren, dus ik hou mij liever op de achtergrond wat betreft de teksten hier. Het zou moeten volstaan om nogmaals te benadrukken dat dit ver boven de gemiddelde progband ligt.

Natuurlijk geeft bovenvermeld verhaal achter de teksten dit hele album meteen een andere sfeer mee, krijgt het geheel een emotionele lading. Je zou dus mogen verwachten dat Dave Willey voor zulk een bijzonder album toch wel zijn beste composities en beste spel zal boven halen om deze mooie poëtische werkjes van een aardig snufje progmuziek te voorzien.

En wat mij betreft is hij daar echt met verve in geslaagd. Mooie maar ook wel typisch dissonante melodieën in de traditie van Thinking Plague. Toch doet de muziek me vaak meer aan een Robert Wyatt denken dan aan Willeys eigen bands, omdat het geheel vaak erg melancholisch klinkt. Maar dat past net goed in de sfeer die op dit album gecreëerd wordt: een beetje het herfstgevoel eigenlijk.

Wat absoluut ook nog vermeld moet worden is de zang van enkele van de ‘Friends’ van Dave Willey. Zo is er zangeres Deborah Perry die meermaals te horen is op “Immeasurable Currents” en die erg aan Art Bears-zangeres Dagmar Krause doet denken. Iets dat me de laatste tijd bij de huidige RIO/Avant-Prog wel begint op te vallen eigenlijk: je hoort echt meer en meer van die typische Krause-geïnspireerde zangeressen. Het past op zich wel goed bij dit soort muziek natuurlijk, en zeker bij dit album kunnen we spreken van een erg passende combinatie. Maar ik begin me de vraag te stellen of dit niet een beetje ’te’ gaat worden. Een andere zangpartij die me erg is opgevallen is die van Dave Willey zelf op het nummer Mitch: erg mooi gezongen en dat doet me aan Tom Waits denken. En ook dat past weer in de melancholische, herfstige, poëtische sfeer.

Met lage verwachtingen ben ik aan dit plaatje begonnen dus om nu te gaan zeggen dat deze ruimschoots zijn ingevuld, zou wel een sterk understatement zijn. Het is echt meer dan dat: “Immeasurable Currents” heeft zich tot een van de beste albums van 2011 gekroond. Een absolute aanrader, en deze keer eigenlijk voor iedere progliefhebber. Dit is tenslotte geen erg ontoegankelijk album, beste vrienden…

Peter Van Haerenborgh