Gilmour, DavidConcert

Je kunt er niet omheen, zaterdagmiddag 19 september rondom de König-Pilsner Arena in Oberhausen. Overal T-shirts van Pink Floyd en David Gilmour te zien. De ruim 12.000 bezoekers komen overal vandaan, aangezien de nieuwe tournee van Gilmour maar zeven locaties aandoet (Brighton, Pula, Verona, Florence, Orange, Oberhausen en Londen). De arena is de eerste indoor show na de intieme opening night in Brighton, twee weken eerder. Tevens is dit het eerste optreden na de release van het nieuwe album “Rattle That Lock” dat afgelopen vrijdag (18 september 2015) is verschenen. Vooral bij diegenen die het nieuws op social media en andere internetsites hebben vermeden, is de verwachting groot. Wat zal de Pink Floyd-gitarist gaan spelen? Gilmour, het fenomeen, de man met de gitaar, die samen met wijlen Richard Wright te boek staat als de architect van het geluid van Pink Floyd in de afgelopen decennia.

Het gejuich is even na acht uur uitbundig als de 69-jarige gitarist, gehuld in zijn typerende zwarte T-shirt, met zijn Telecaster (dezelfde waarmee hij op de hoes van zijn twee soloplaat “About Face” staat afgebeeld) het podium betreedt. Wat volgt is een eerste set die sterk leunt op het nieuwe materiaal en die met een krachtig en prachtig uitgebalanceerd geluid uit de PA komt. Het veelbesproken titelnummer voegt live weinig toe, maar zorgt vroeg in de set voor meeklappende handen. Faces Of Stone, met Theo Travis op klarinet, komt op het podium uitstekend tot zijn recht. De welbekende speld valt tijdens A Boat Lies Waiting. Gilmour staat uit z’n tenen te zingen en de zangpartijen van David Crosby en Graham Nash worden prima gebracht door de overige bandleden. Ook In Any Tongue is een klassieker in de dop en krijgt een staande ovatie. Daarbij maken de bijbehorende films op het ronde scherm – de eerste keer dat Gilmour daar na de 1994 tournee van Pink Floyd gebruik van maakt – en het kleurrijke lichtontwerp van oudgediende Marc Brickman het plaatje compleet.

Wat natuurlijk opvalt, is dat Gilmour na de On An Island tournee van 2006 weer wat jaartjes ouder is. Zangtechnisch moet hij meer moeite doen en zijn gitaarspel lijdt soms onder wat stijve vingers. Ook Manzanera heeft daar last van, zoals tijdens het intro van Wish You Were Here dat hij met een 12-snarige gitaar speelt. Gitaarsolo’s van Gilmour die in de eerste set prima uit de verf komen, zijn die van The Blue en High Hopes, de afsluiter én climax van de eerste set.

Met Astronomy Dominé, de door Syd Barrett geschreven Floyd-klassieker uit 1967, kan de tweede helft niet beter worden begonnen. Het energiepeil ligt gelijk in vergelijking met de eerste set een stuk hoger en het lijkt wel alsof Gilmour in de pauze zijn vingers heeft los geschud. Alle registers gaan open die een uur eerder nog op een kiertje stonden. Dat zet zich door in het geïnspireerd gespeelde Shine On You Crazy Diamond en helemaal in Fat Old Sun, waarin de gitarist als vanouds losgaat op zijn zwarte Stratocaster. Zelf lijkt hij er ook veel meer zin in te hebben dan in de toch wat plichtmatige aandoende eerste set. Hij zoekt wat meer contact met Manzanera en drummer DiStanislao en ook met Guy Pratt heeft hij regelmatig grappige 1-2-tjes. Het sinds het Verona-concert toegevoegde Coming Back To Life brengt nog meer leven in de brouwerij.

Ook het jazzy The Girl In The Yellow Dress blijft in deze grote zaal prima overeind en gaat ook vergezeld van een fraaie animatie op het scherm. Gilmour trekt daarvoor een Gibson uit het rek; een zeldzaam moment om hem een dergelijke gitaar te zien bespelen. Met Today wordt de laatste fase ingezet, waarin het accent weer meer op de muziek komt te liggen dan op het showaspect. Verrassend is de terugkeer van Sorrow, waarin Gilmour zijn niet geheel foutloze inzet een paar minuten later ruimschoots goedmaakt met een gloedvolle solo. Ook qua zang ligt dit stuk uit 1987 de gitarist prima: laag en diep gezongen, met zuivere, hoge uithalen. Run Like Hell sluit de tweede set af, inclusief zonnebrillen voor iedereen op het podium. Dat is zeker geen overbodige luxe voor het publiek geweest; ver tot in de toegift blijft de witte vlek op de ogen zitten na het zien van deze logische afsluiter. Voor de toegiften worden Time/Breathe (reprise) en Comfortably Numb uit de kast gehaald. Belangrijke kracht daarin is nog altijd Jon Carin; hij neemt niet alleen het merendeel van de toetsenpartijen én extra gitaarpartijen voor zijn rekening, maar ook achtereenvolgens de oorspronkelijke zang van Richard Wright én Roger Waters.

Na 2,5 uur heb je weinig anders meer te wensen, alhoewel? Was Hey You voor deze tournee ook niet een goede keuze geweest? En waar is het materiaal van Gilmours eerste twee soloalbums? Net als in 2006 schittert dat door afwezigheid. Short And Sweet, Murder of Near The End hadden prima in de opzet van deze show gepast. Toch mag het de pret niet drukken: het fenomeen Gilmour voldoet, gezien de reacties van het publiek, volledig aan de verwachtingen. In vergelijking met negen jaar eerder komt Gilmour een stuk energieker voor de dag en maakt zodoende dezelfde indruk als op zijn nieuwe album. De jaren gaan bij de Engelsman wel hoorbaar tellen, maar dat doet niets af aan zijn professionaliteit tijdens deze afwisselende show die we naar alle waarschijnlijkheid volgend jaar in Nederland te zien krijgen. Eerlijk is eerlijk: ondanks dat Gilmour zijn pappenheimers natuurlijk kent, kiest hij ervoor om niet overmatig, dan wel niet volledig te teren op oude successen. Daar kan ene meneer Waters nog wat van leren.

Verslag + fotografie: Wouter Bessels