Gilmour, DavidAlbum

 Dedicated To The Memory Of Syd Barrett

Bovenstaande regel is te vinden in het hoesje van de nieuwe cd-single van David Gilmour. Op zich geen vreemde gedachte om de in 2006 overleden Barrett zo te eren maar als je de tracklist van deze single bekijkt gaat de verering verder dan deze zeven woorden. In 2007 is het precies 40 jaar geleden dat Syd Barret de Pink Floyd klassieker Arnold Layne op papier drapeerde. Gilmour vond dit blijkbaar genoeg reden, om op de drempel voor 2007, naast het eerbetoon, er een heuse cd-single aan te wijden.

Het – zeg maar – Pink Floyd oerlied is in twee versies op deze single te vinden. Beide versies zijn live opgenomen, het grote verschil schuilt hem in twee verschillende zangers. Allereerst een versie met niemand minder dan David Bowie! Deze was tijdens de concerten die Gilmour in mei 2006 gaf in de Royal Albert Hall te Londen speciale gast en mocht zich met permissie van de grote baas wagen aan Arnold Layne. Dit doet hij met verve en Bowie zingt – tot groot enthousiasme van publiek – zich foutloos door het relatief korte lied heen. De andere versie van Arnold Layne is gezongen door officieel Pink Floyd lid Richard Wright. De toetsenist is qua stem natuurlijk wel wat minder dan Bowie, vooral aan kracht lijkt het Wright te ontbreken. Ik denk dat deze conclusie ook niet echt verrassend is aangezien de ervaring die Bowie met zich mee brengt als zanger iets groter is dan gelegenheidstroubadour Wright. Het is zeker geen verkeerde versie maar de versie met Bowie heeft mijn voorkeur.

Het derde en laatste nummer is Dark Globe. Ook dit nummer gaat al een tijdje mee. Dark Globe is terug te vinden op het solo album “Madcap Laughs” van Barrett dat in 1969 het levenslicht zag. Gilmour was samen met oud kameraad Roger Waters verantwoordelijk voor de productie van het eerste solo album van de legendarische Barrett. David Gilmour is niet bepaald de eerste die dit nummer opneemt. Zo waren hedendaagse rockbands zoals daar zijn R.E.M. en Placebo de grijze gitarist al voorgegaan. De live versie zoals deze op de cd-single staat is niet wezenlijk anders dan de versie van Barrett lang geleden. Enkel onder begeleiding van zijn eigen akoestische gitaar tokkelt Gilmour zich gevoelig naar het einde. Er moet gezegd worden dat David niet heel erg stemvast is tijdens deze gedigitaliseerde versie, maar al met al klinkt het zeker niet verkeerd.

Deze cd-single (met fraaie hoes!) is niet enkel vanuit historisch perspectief interessant, maar zeker ook vanuit het muzikale oogpunt. In krap tien minuten worden drie redelijk tot goede nummers gebracht door een aantal van de grootste namen vanuit de muziekgeschiedenis. Gelukkig houdt Gilmour de versies dicht bij het origineel zodat we geen last krijgen met de cultuurbarbarenwet. Voor de Pink Floyd / David Gilmour fans een must, voor de Bowie fanaten een zeer leuk hebbedingetje.

Sander Kok