Gilmour, DavidAlbum

Een déjà vu met goede herinneringen. David Gilmour moet er vorig jaar juli vast even bij hebben stilgestaan toen hij 45 jaar weer het amfitheater van Pompeji binnenliep. Nu niet voor de opnames van een concertfilm zonder publiek, maar om even te staan op de plek waar een paar duizend mensen naar zijn twee shows komen kijken. Die zijn voor het oog van een bataljon camera’s onder regie van Gavin Elder haarfijn (in 4K) opgenomen en nu uitgebracht als “Live At Pompeii”.

Wie half september de film al in de bioscoop heeft gezien, weet wat deze registratie in petto heeft. Gilmours tweede live-album (en vierde dvd/blu-ray) geeft een fraaie indruk van het schouwspel, waarbij die biosversie in feite een uittreksel is van de eigenlijke film en vooral de nadruk legt op het Pink Floyd-materiaal.

Het Floyd-aandeel wordt op Gilmouriaanse wijze flink uitgemolken, maar pakt de ene keer beter uit (Sorrow, High Hopes, Time) dan de andere keer. Zoals The Great Gig In The Sky, waarin de gitarist excelleert op pedal steel, maar waarin de drie achtergrondzangers – op Louise Clare Marshall na – flink de plank misslaan. In deze uitvoering draait het niet om de individuele stemmen, maar om een trio-benadering. Hierdoor zitten de drie elkaar regelmatig qua zanglijnen in de weg. Dit blijft toch een nummer waarin zangprestaties allesbepalend zijn. Toch revancheren Bryan Chambers, Lucita Jules en Marshall zich na deze miskleun in het daaropvolgende A Boat Lies Waiting sterk.

We zien Greg Phillinganes en Chuck Leavell waardig de toetsenpartijen voor hun rekening nemen, evenals respectievelijk deels de zang voor Time en Comfortably Numb. Gitarist Chester Kamen is een prima rechterhand voor Gilmour en mag zich daarmee toevoegen aan het rijtje dat zowel met Gilmour als Waters heeft getoerd. Leuk feitje: hij stond in 2010 overigens met beide heren op het podium tijdens dat benefietoptreden van de Hoping Foundation.

In vergelijking met de filmversie telt de uitgebrachte versie van “Live At Pompeii” maar liefst vier solotracks meer. Samen met Money, Fat Old Sun en Coming Back To Life biedt de film (evenals de twee cd’s en vier lp’s) bijna de complete registratie van wat Gilmour beide avonden met zijn band heeft gepeeld. Alleen The Girl In The Yellow Dress ontbreekt. Dat jazzy stuk maakt overigens wel deel uit van een samenvatting van opnames die een maand eerder zijn gemaakt in Wroclaw, samen met het Wrocław Philharmonic Orchestra. Daar behoort ook Dancing Right In Front Of Me toe, nog zo’n track van “Rattle That Lock” die Gilmour in 2016 aan de setlist heeft toegevoegd. Die opnames staan op een extra blu-Ray die enkel deel uitmaakt van de deluxe editie.

Andere fraaie extra’s: beeldmateriaal van tour door Zuid-Amerika, eind 2015, met een uitzinnig publiek en de eerste bezetting van de Rattle That Lock-tournee, inclusief Jon Carin, Kevin McAlea en Phil Manzanera. Vier tourdocu’s, de veelbesproken BBC-documentaire Wider Horizons, een paar boekjes en een poster maken de deluxe editie compleet. De standaard 2cd-versie en (enkele) blu-ray of dvd biedt enkel de Pompeji-opnames en dat geldt ook voor de 4lp-box.

Regisseur Elder mag trots zijn: “Live At Pompeii” pakt het speciale moment en is exemplarisch voor de Rattle That Lock-tour. Die heeft, een enkele uitzondering daargelaten, alleen speciale en vooral oude, historische locaties aangedaan. In dat opzicht slaagt deze registratie prima, vooral als vanaf One Of These Days de trukendoos van licht, laser en vuur verder opengaat. Toch valt niet te ontkennen dat in vergelijking met “Live In Gdańsk” de échte muzikale vonk ontbreekt. Tuurlijk, de beeld- en geluidskwaliteit is haast perfect en Gilmour overstijgt zichzelf op sommige momenten, maar zijn begeleiders maken af en toe een ietwat routineuze en zielloze indruk. Het is het enige smetje op dit pretpakket voor iedere Floyd-adept. Die hoeft er verder niet vreemd van op te kijken, want “Roger Waters The Wall” lijdt onder hetzelfde euvel. Afijn, u begrijpt het wel.

Wouter Bessels

CD:

DVD/BluRay:

DeLuxe Edition: